Dima Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî bi bereket dua kerde û ferman kerd: “Her kes wa firaqa xo biyaro!” Vazdayî, ameyî. Miyanê ey artêşî de firaqêk nêmend, heme dekerdî. Hem zêde zî mend. Sehabiyan ra rawiyêk vato: Mi seyrî ey bereketî ra fehm kerd ke eke ehlê serê erdî biameynî, do qîmê înan zî bikerdêne.”1
Nimûneyo Çarin: Sere de Buxarî, Muslîm û Kitabê Sehîhî beyan kenî ke: Ebdurrahman Îbnê Ebu Bekirê Siddiq vano: Ma se û hîris sehabeyî, seferêk de Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî reyde biy. Henda çar çeng, ke yew sa’ yo, seba nanî mîr alawiya. Yew bize zî serebirniyaye, pewjiyaye; tena qesba û velkî aye kerdî kebab. Ez siwend/sond wanena, o kebab ra felqeyêk birna, da ê se û hîris sehabiyan ra her yewî. Dima Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî, o goşto pewte dekerd tasêk. Ma hemîn heta ke mird bibî werd, vîş mend. O ke vîş mend mi barî deveyî kerd.”2
Nimûneyo Pancin: Kitabê Sehîhî, bi qet’iyet beyan kenî ke: Xezweyê Garrayê Ehzabî de, roja Hendekê namdarî de, Hezretê Cabîr-el Ensarî bi siwend îlan keno: A roje de, yew sa’ nanê cewî ra, ke çar çeng o, û yew bizêke (biza yew serra) ra hezar merdiman werd û wina sey xo mend. Hezretê Cabîr vano ke: “A roje werd, keyeyê mi de pewjiya; heme hezar merdimî ey sa’ ra, aye bizêke ra werd, şiyê. Hima quşxaneyê ma pirrkerde girêyeno, hima mîrê ma beno nan.