Ha yo, hedîs û mûcîzeyê ke ma do behsê înan bikerî, wina dest ra dest -destê quwetin, emîn, muteeddît û zaf, belkî destanê bêhed ra- wina bi saxlemî resayê ma.
1 ¿ÛǘUÛܘZÙ ı$ı ã’ÎÎ[Û¿ Öıä˜ vÛh˜Ñı ÕÛE’ˆò
Ha yo, nê ser o, ganî nêro vîrê merdimî ke; “Ka ma senî bizanî ke nê hedîseyî, mesafeyêk derg ra wina ameyî heta nê zemanî û nê wext ra heta o wext, hende hedîse, ma senî bizanî ke nêkewtî têmiyan û safî yî?”
Nimûneyo Yewin yê Mûcîzeyê Qet’iyê ke Bereketî ser o yê: Sere de Buxarî û Muslîm, Kutûbê Sîtte yê sehîh bi muttefîqiye xebere danî ke; veyweyê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ke Hezretî Zeynebe reyde zeweciyayîşî de maya Hezretê Enesî Ummu Suleyme, yew-di çeng xurmeyî miyanî rûnî de qelînayî û dekerdî firaqêk Hezretê Enes reyde Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî rê erşawitî. Enesî rê ferman kerd ke: “Vengda filan, filanî bike. Hem ti raştê kamî ameyî dawet/silayî bike.” Enes zî raştê kamî ame vengda ey da. Henda hîrê sey sehabî ameyî Suffe û Huccetê Saedetî dekerdî. Ferman kerd:
KÛUÛɈÛ}Ùè¿ pÛbÛ\Ûş pÛbÛ\Ûş
Yanî: “Des bi des bibî helqa!” Dima destê xoyo mubarek na ey werdê taynî ser, dua kerd û va: “Kerem bikî.” Ê heme hîrê sey merdiman werd, mird biyî wariştî. Enesî rê ferman kerdo vato: “Hawane!” Enesî vato ke: “Mi nêzana ke gelo wexto ke mi firaqa ey werdî ronaye zaf bî yan wexto ke mi aye hawanaye zaf bî mi tede nêvet.” 1
