Hem bi neqla sehîhe, heyetêk rê, ke zatê muhîm yê sey Ebu Hureyre û Xuzeyfe tede biyî, Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ferman kerdo, vato:
1 gı\˜œÙ ¿ÛTÛZıúÙᘠv’ò ¿ÇâˆÛAÕı ¿Ûp˜nÛáÙ Öıä˜ ¿ÙTÙZÚ
aqûbeta dehşetine yê yewî ke îrtîdad keno xebere daya. Ebu Hureyreyî va: “Ey heyetî ra ez û yew merdim ma her di tena mendî; ez tersaya. Dima merdimo bîn, Herbê Yemameyî de, hetê Museylîmeyî de ame diyêne, bi murtedî ame qetil kerdene.” Heqîqetê Îxbara Nebewî vejiyaye.
Hem bi neqla sehîhe, musluman biyayîşê ‘Umeyr û Sefwanî ra ver, muqabîlê yew malê muhîmî de, biryar gênê ke Pêxemberî (‘e.s.w.) qetil bikî, ‘Umeyr zî bi niyetê qetilkerdişê Pêxemberî (‘e.s.w.) ameyo Medîne. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam, ‘Umeyr dî, vengda xo het. Va: “ Maceraya to û Safwanî na ya!” Destê xo na sîneyê ‘Umeyrî ser; ‘Umeyrî va “Eya” û bi musluman.2
Hima sey nînan, zaf zêde îxbarê xeybiyê sehîhî ameyê meydan. Kutûbê Sîtteyê Sehîhê Hedîsan yê namdar de ameyo zikirkerdiş û bi senedanê xo ameyî beyankerdiş. Hedîseyî ke no rîsale de ameyê beyankerdiş, zafê înan, hukmê tewaturê me’newî de qet’î yê, yeqînî yê. Sere de Buxarî û Muslîm ke, ehlê tehqîqî qebul kerdo ke Quranî ra pey kitabê tewr sehîh î. Û kitabê bînan yê sey Sahîhê Tirmîzî, Nesaî û Ebu Dawûd û Musnedê Hakîm û Musnedê Ehmed Îbnê Henbel û Delaîlê Beyhakî de, bi ‘en’eneyan ameyê beyankerdiş.
