Hem bi neqla sehîha qet’î ferman kerdo ke:
1 ^ÛLÛw˜ÎLÛÎ\ıŸÙ ¿ÙÖˆÎÎÛLıò NÛëÛ NA ‡Û^ÛF˜q’ñäÛ vı\˜|Ûé ¿ÛÇâˆÛAQıñÛéÙ ‡Û¿TıZÛşÒ Öıâ˜åÛA
|’ñÑÛ ÖÛä˜ ãÙᘠ|ÛAğÛ ÖÛA ¿ÛàÎÛA pÛÉÛñ˜çı ‡Û¿Ûd˜UÛAE’ò
Vato ke ummetê ey do înqisamê hewtay û hîrê fiqrayan bibo û xebere daya ke înan miyan de, fiqrayo naciyeyo kamil do Ehlê Sunnet û Cemaet bibo.
Hem ferman kerdo ke: 2 ¿Ûǘ}ÛZÛÕıïˆÎÛÎé ÛÙ ÖÛRÙèœÙ ã’Î[ıŞı ¿˜ΩÙÖˆÛÎéı
vato û taîfeyê Qaderiye ke înqisamê zaf şaxan biyo û qeder înkar keno ra xebere daya. Hem Rafiziyê ke înqisamî zaf şaxan biyê ra xebere daya.
Hem bi neqla sehîha qet’î, Îmamê ‘Elî (r.‘e) ra vato: “To de sey Hezretî Îsa (‘e.s)î, di qism însanî do şorî helaketî. Yew tira bi îfratê muhebbetî; o bîn, bi îfratê ‘edawetî. Nasraniyan muhebbetê xo ra heddê meşrûyî ra vejiyayî Hezretî Îsa ra -haşa- va: “Îbnullah”. Yahudiyan ?edewetê xo ra zaf tecawizî kerdî, nubuwwet û kemalê ey înkar kerdî. Derheqê to de zî, kismêk do heddê meşruyî ra bivejiyê, muhebbetê to ra do şorî helaketî.” 3