muşrîkê reîsanê Qureyşiyan ra her yew do kamca/kotî de bêro kiştiş, cayê înan nawnayo û vato: “Ez do bi destê xo ‘Ubeyy Îbnê Xelef bikişa.”1 Seke xebere daya vejiyaya.
Hem bi neqla sehîha qet’î, cayo ke dormareyê Şamê de nameyê ey Mûte yo û henda mengêke dûrî yo de, xezweyo namdar de, seke sehabiyanê xo yê ke herb kerdêne bivîno ferman kerdo:
2¿ÛWÛ[Û ¿Ç\ˆÛ¿ïÛéÛ ŒÛï˜ZÒ vÛÎAÙd’ñGÛ NÙáˆÛ ¿ÛWÛ[ÛãÎÛA ¿ıE˜äÙ ÕÛÛ‡Û¿TÛéÛ vÛÎAÙd’ñGÛ NÙáˆÛ ¿ÛWÛ[ÛãÎÛA
QÛq˜wÛ\Ù vÛÎAÙd’ñıGÛ NÙáˆÛ ¿ÛWÛ[ÛãÎÛA ^Ûñ˜xÒ Öıä˜ ^ÙÎñÙè◊ı ¿$ı
Vato û yew bi yew hedîseyî xebere dayî sehabiyanê xo. Di-hîrê hewte ra pey Ye’le Îbnê Munebbîh meydanê herbî ra ame; hima ke nêvato, Muxbîrê Sadiq (‘e.s.w)î tefsîlatê herbî beyan kerd. Ye’le yî qesem kerd/siwend wend: “Seke ti vanî eynî wina bi.”3
Hem bi neqla sehîha qet’î ferman kerdo:
