Ê hîrêyin: O zat (‘e.s.w.), bi şerîetêk, bi Îslamiyetêk, bi ubûdiyetêk, bi duayêke, bi dawetêk, bi îmanêko wina vejiyayo meydan ke ne mislê înan esto ne zî beno. Û înan ra kamilêr ne ameyo diyene ne zî yeno diyene. Çunke o şerîeto ke yew zato ummî de zuhûr biyo, çarês esran û pancin ra yewê merdimiye, bi hawayêko adilane/dadperwerî, heqqaniyetî ser o, bi mudeqîqî, qanûnanê xo yê bêhed reyde îdare kerdo. No zî emsal qebûl nêkeno. Hem Îslaîiyeto ke fîîl, vate û halanê zatêk ummî ra vejiyayo, hetê xo yo ra ke her esrî de, rayber û mercî û mamoste û muelimê aqilê zêdeyêrî hîrê sey mîlyon merdimî yo û murşîdê înan û munewîr û musefiyê qelbê înan û murebî û muzekirê nefsanê înan û medarê înkîşafan û madenê teraqiyetê rûhanê înan o, nêbeno ke mislê ey bibo û nêeşkayo bibo.

Hem heme çeşîdê heme îbadetanê dînê xo de, yê tewr aver de o yo û her kesî ra zafêr teqwa de yo û Homayî ra terseno û miyanî mucahede û sixletî/qelebalix û zehmetiyanê fewqelade de, tam û tam heta sirranê tewr barî û narîn yê ubûdiyetî rê rîayet kerdişê ey û çewî teqlîd nêkerdiş reyde, bi hawayêko zaf hewl de verê verkan bi xo kerdişê ey; labelê bi hawayêko mukemmel îbtîda/destpêk û întihayê/peynî pêresnayiş reyde kerdişê ey, nawneno ke helbet mislê ey nîno diyene û nêameyo diyene.     

Hem ê dua û munacatanê xo yê bi hezaran de,  hema tena pê Cewşen-ul Kebîrî, bi marîfetêk Rebbanî yê wina, dereceyêk wina de Rebê xo tewsîf keno ke ehlê marîfet û ehlê welayetî yê ke o wext ra yenê, telahuqanê fikranê xo reyde, ne eşkayê biresî ey mertebeyê marîfetî û ne zî eşkayî biresê ey dereceyê tewsîfî. No zî nawneno ke dua de zî, mislê ey çin o. Merdimê ke o ca yo ke sereyê Rîsaleyê Munacatî de, yew meala kilme yê