1ÇÛñ˜`Û vıò ¿˜ºıÖ˜ÄÛAıı ¿ÛE˜ZÛ’Ù Öı܈ÛAúÛAıÛ
dano vatiş, na rindekiya sen’etê bêqusûr yê miyanê rehmetî û cemalê Ruûbiyetê bêemsal de, çirey nerindekiyêka wina, bêmerhemetiyêka wina, bêîntîzamiyêka wina qebûl keno ke; wa waştiş û venganê cuz’î û bêehemiyet, biehemiyet bieşnawo û biyaro ca; waştişanê tewr muhîm û tewr lazim, bê ehemiyet bivîno û nêeşnawo, fehm nêkero, nêaro ca? Heşa û kella! Se hezar rey heşa! Cemalêk wina, nerindekiyêka wina qebûl nêkeno, nerind nêbeno.
Liya, hey embazê min o xeyalî! Nika bes o, ganê ma peyser şîrê. Nêke, eke ma se serrî zî, nê zemanî de, na girawe de bimanî, hewna se ra yewê îcraetanê Eyê xerîb û wezîfeyanê Eyê ecêb bi temamî ma nêeşkenî îhate bikî û ma nêeşkenê temaşekerdişê înan ra mird bibî.
Nika bê! Ê her esrê ke ma do ser o bigeyrê, ma do yew bi yew biewnê. Biewne, senî her esrî, bi feyzo ke ey şemsê hîdayetî ra girewto vilike akerdê.
Bi mîlyonan meyweyanê/fêkiyanê munewwer yê sey Ebû Henîfe, Şafiî, Beyazidê Bîstamî, Şahê Geylanî, Şahê Neqşîbend, Îmamê Xezalî, Îmamê Rebbanî dano.
Ganê ma tefsîlatanê meşhûdetanê xo talûqê wextêk bînî bikerî û ro ser ey mûcîz-numa û hîdayet-edayî, selawetêke biyarî ke îşaretê tayn mûcîzeyanê ey keno:
