Ha yo wexto ke Qurano Mûcîz-ul Beyan ame, ê kesê ke wayîrê nê çar çeşît zanayîşan biy, duştê înan de meydan wend.

Sere de, çokê ehlê belaxetî cade da erd ro (êser çokî de vistî). Înan bi heyret Quran goşdarî kerd. 

Ê diyin: Ey (Quranî), duştê ehlê şîîre û xîtabetî, yanî ê kesanê ke bi hawayêko muntezem nutuq wendêne û şîîrê weşî wendêne, wina heyretêk da ke, lewî dayê gaz kerdene. Şîîrê înanê tewr weşî ke bi zernan ameybê nuştiş û “Muelleqatê Seb’e” yê înanê namdar ke seba îftîxarî dêsanê Ke’beyî ra leqnayebiyê, bi înan da ronayene û qîmet ra vist.

Hem kahîn û sêhrbazî ke xeybî ra xebere dayêne, huş kerdê. Xeberê înan ê xeybî da înan vîrakerdiş. Êyê ke tayîfeyê înan ê cinan ra bî dayê qewernayene. Peynî daye kahîniyê ro.

Hem kesê ke bi hedîseyanê ummetanê verênan û hal û hewalê hedîseyanê alemî zanayêne, xurefeyan ra û zuran ra xelasnayê û hedîseyê heqîqî yê verî û hedîseyê alemî ke binur ê, ders da înan.

Ha yo nê çar tebeqayî, Quranî ver o bi kemalê heyret û hurmetî ey rê çok day erd ro (çokan ser o rûniştî), ci rê biyê şagirt. Tew yew înan ra, tu wext duştê tek yew sûreyêke, nêeşkayî bikewî mu’arezeyî.

Eke bêro vatiş: Ma, senî zanî ke çew nêeşkayo muareze bikero û muareze mumkun niyo?