O uslûb, weşê her kesî şiyayîş reyde, çew nêeşkeno teqlîd bikero. Viyartişê zemanî, ey uslûbî pîr nêkeno; tim ciwan û teze yo. Nezmêko wina muntezem yê nesir û mensûr o ke hem a’lî, hem şêrîn o. Hem duştê tebeqayê kahîn û kesê ke xeybî ra xebere danê, î’cazê îxbaranê eyê xeybî yê xarîquladeyan nawneno.

Duştê tebeqayê ehlê tarîx û alimê hedîseyanê âlemî, î’cazê xeberî ke Quranî de ameyê dayîş, hedîseyanê umetanê verênan û hal û hedîseyê îstîqbalî û berzaxî û axretî nawnenê. Û duştê tebeqayê alimanê îçtîmaiyê beşerî (sosyolog-cematnas) û tebeqayê ehlê siyasetî, î’cazê Quranî yo ke dustûranê qudsiyan de yo, nawneno. Belê, şerî’eto kubrayo ke Quranî ra vejîno, ey sirrê î’cazî nawneno. Hem î’cazê heqîqetanê qudsiyanê Îlahiyanê ke Qur-anî de yê, nîşanî tebeqayê kesê ke bi me’arîfê Îlahî û heqîqetanê kewniye de meşqul benî dano. Yan zî wucûdê/estbiyayîşê î’cazî, bi înan dano hîskerdiş. Û Quran, îcazê sirranê ayetanê xo ke sey behrêk, daîma pêldayîşî de yo, nîşanî ehlê terîqet û welîtiye dano. Û sey nînan…

Çewres tebeqayan ra her yew tebeqa rê yew pencera akeno, î’cazê xo nawneno. Hetta ê kesê ke tena wayîrê goş ê û tebeqayê ‘ewam ke dereceyêk mana ra fehm kenê, gama Quran yeno wendiş, tesdîq kenê ke o nêmaneno kitabanê bînan. Û o a’mî vano ke “No Quran ya heme kitabê ke ma ê wendê înan ra cêr de yo; no zî, qet yew duşmen zî nêşêno vajo û hem zî se derece muhal o. Eke wina yo (onaw) heme kitabê ke eşnawiyayê ra ser o. Onaw Mûcîze yo. Ha yo no î’cazo ke nê a’miyê bi goş fehm kerdo, seba ke ma ci rê ardim bikî, ma do bineyke îzeh bikî. Wina ke:

Wexto ke Qurano Mucîz-ul Beyan vejiya meydanî, heme ‘alemî rê meydan wend û di hîsê şîdetinî merdiman de weriznayî: