kewtişê estareyan o¹ ke ma no hedîse, Vateyo Pancêsin de, bi hawayêko qet’î, bi delîlanê ey, îsbat kerdo; kewtişê ê estareyan, ‘elamet û nîşan o ke êdî do cin û şeytanî, qet nêeşkî xeybî ra xebere bidî. Ha yo, madem Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam, pê wehyî vejiya dinya; helbet ganî rayer ro ver ê xeberanê kahînan û înanê ke xeybî ra xebere dayêne û îxbarê cinan ke nêm û nêmcet û zuran ra têmiyonek bî bigirewtêne, ta ke hîç yew şik nêkewo miyanê wehyî û nêmanî wehyî. Belê, bî’setî ra ver, kahîniye zaf estbî. Nazilbiyayîşê Quranî ra pey, Quranî peyniya înan ard.² Hetta zaf kahînî ameyî îmanî. Çunke înan êdî muxbîrê xo yê ke taîfeyanê cinan ra yê nêdiyî. Fehm beno ke Quranî, peynî bide ardibî. Ha yo sey kahînanê zemanê verî, ewro zî Ewropa de, şeklê medyûman de, çiyêko sey kahîniye, miyanê îspîrtîzmakaran de sere dayo. Axirî...

Welhasil: Zaf hedîse û zaf zatê ke Nubuwwetê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ra ver, nubuwwetê Ey dayo tesdîqkerdiş û tesdîq kerdo, ameyî diyene. Belê zato ke do bi hawayêk me’newî bibo reîsê dinya^Haşiye û do şeklê me’newî yê dinyayî bivurno û do dinya axretî rê bikero hêga û do qîmetê mexlûqatanê dinya îlan bikero û do cin 

                                     Haşiye: Eya, sultanê Lewlake Lewlak, reîsêko wina yo ke hezar û hîrê sey û pancas serrî yê, seltenetê ey dewam keno. ‘Esro verên ra pey, her yew ‘esrî de, qet nêbo hîrê sey û pancas milyon tebayê ey û raiyetê ey estê. Nêmeyê kureyê erdî girewto bin alaya xo û tebayê ey, bi kemalê teslîmiyet ci rê her roj, bi selat û selamî, bîata xo newe keno û îtaetê fermananê ey keno.