Ê heştin: Wexto ke Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam qitek bi, keyeyê Ebû Talibî de mendêne. Wexto ke Ebû Talibî, bi zar û zêçanê xo reyde Ey dir nan biwerdêne, pîzeyê înan mird biyêne. Çi wext o zat werd de hedre nêbiyêne, mird nêbiyêne. No hedîse, hem meşhûr o hem qet’î yo.1
Hem Umm-u Eymene ke qitekiya Resûlê Ekrem ‘elyhîsselatu wesselamî de miqateyê ey biyêne û Ey rê xizmetkariye kerdêne, vato: “Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî, ne qitekiya xo de, ne zî pîliya xo de, çi rey veyşaniye û teyşaniye ra gerre nêkerd”2
Ê newin: O zî o yo ke mal û şitê bizanê Helîmeya Se’diye de, ke Murdîeya ey bî, xîlafê qebîleyê aye, zaf bereketin û zêdbiyayîş o. No hedîse, hem meşhûr o hem qet-î yo.3
Hem meyese o aciz nêkerdêne, nêniştêne bedenê eyê mubarekî ser o û cilanê ey ser o.4 Senî ke weledanê ey ra, Seyyîd ‘Ebdulqadirê Geylanî (q.s.) zî, ceddê xo ra o hal îrsiyet girewtibi; meyese ey ser o zî nênîştêne.5
Ê desin: Ameyîşê dinya yê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ra pey, baxusûs şewa weladetî de, zêdbiyayîşê