ÇÛñ˜MÛ Ç’ò WıZ˜ÖÛLÛçÙ EÛZÛº pÛä˜ ã’Î[ıŞı ¿Ç_ˆÛɘkÛâÛéı
Yanî “Werêkna vera nê seltenetî, ez xizmetkarê Muhemmedê Erebî ‘eleyhîsselatu wesselamî bibiyêne. A xizmetkariye, raserî/serbê nê seltenetî ya.”1
Nika, nê arifî ke bi îlhamê Rebbanî xeyb ra xebere danê ra pey, kahînî ke bi wasitayê ruh û cinan xeybî ra xebere danê, bi hawayêko zaf eşkera, ameyîş û Nubuwetê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî xebere daya. Ê zaf ê; Ma do êyê ke nam û veng dayî ra û êyê ke kewtê hukmê tewaturê me’newiyî û çend hebê ke hîna zaf tarîx û siyerî de ameyê neqilkerdiş zikir bikî. Ma qisseyanê înan ê derg û vatişanê înan, hewaleyî kitabanê siyerî kenê û tena ma do bi kilmî behs bikerî.
Yê yewin: Kahînêko namdar ke nameyê ey Şiqq o; ke tena yew çimê ey, yew destê ey û yew linga ey estbiya. Wina sey yew merdimo nêmcet... Ha yo, bi hawayêko qet’î dekewto tarîxan û dekewto dereceyê tewaturê me’ewî ke ey rîsaletê Ehmediye ‘eleyhîsselatu wesselamî xebere daya û zaf rey ardo ziwan.2
Yê diyin: Kahînê Şamî yo meşhûr Satih o ke kahînêko bêeste, sey wicûdêk bêaza, riyê xo miyanê sîneyê ey de, wina acûbeyê xîlqet biyo û wina zêd zî ciwiyayo. Xeberê rastî ke xeybî ra dabiy, o wext miyanê merdiman de, veng dabiyo. Hetta Kîsra (yanî padîşahê Farsî) hewnê xoyo ecêb ke diyo, wextê welidiyayîşê Ehmediye (‘e.s.w.) de,
