EÛbıˆ\˜ ïÛA ÖÙUÛ܈ÛZÙ ¿ıàˆ’ò¿Ûa˜åÛZÙ ¿ıàˆÛÅÛ ¿Ûà˜MÛ ¿ÇâˆÛFıòˆ Ù ¿Ç˜ÜÙâ˜LÛnÛ\Ù ‡ÛEÛbˆÛ\Û EıÅÛ p’ñ_’ò
Yanî: “Mekewe telaşeyan, no hal, wehî yo. To rê Mizgîn. Nebiyo ke pawiyeno ti yî! Îsa, bi to mizgîne daya.”1
Yê şeşin: Arifo bîllaho ke nameyê ey Esqelanê Himyerî yo, bîsetî ra ver, wexto ke Qureyşiyî diyêne, persayêne: “Şima miyan de oyo ke de’waya nubuwwetî keno esto?” Înan zî vatêne “Çin o.” Dima wextê bîsetî de hewna persayo; înan vato: “Eya, yewêd de’waya nubuwwetî keno.” Ey vato: “Ha yo dinya-aleme pawebê Ey a.”2
Yê hewtin: Îbn-ul Ala yo ke alimanê binamûveng ê Nesereyan o, verî bîsetî û verî diyîşê pêxemberî xebere daya. Dima ameyo, Hezretê Pêxember ‘eleyhîsselatu wesselam diyo; vato:
‡Û¿ÇˆÛ[‘„ EÛqÛOÛÅÛ EıA˜ÇUÛ~ˆı ÇÛ}ÛZ˜ ‡ÛQÛZ˜∆Ù dıwÛLÛÅÛ v’ò ¿˜ºıà˜R’ñÑı
‡ÛEÛbˆÛ\Û EıÅÛ ¿ıE˜äÙ ¿˜ÇFÛLèÙğı
Yanî “Mi sifetê to, Încîl de dî; mi îman kerd. Îbnê Meryemî, Încîlî de mizgîna ameyîşê to daya.”3
Yê heştin: Padîşahê Hebeşî Necaşî ke behsê ey viyart, vato:
