bêro û ey zatî zî, bi tay nameyan yad keno. Ê nameyî, helbet Suryanî û Îbranî yê. Ehlê tehqîqî ê diyê. Ê nameyî, me’neyê “Ehmed, Muhemmed, Farîqun Beyn-el Heqqî we-l Batil”1 de yê. Fehm beno ke Îsa ‘eleyhîsselam, zaf rey Ehmed ‘eleyhîsselatu wesselamî ra mizgîne dano.
Pers: Eke ti vajî: “Çira Hezretî Îsa ‘eleyhîsselam, her nebiyî ra zafêr mizgîn dano û ê bînî tena hayîdar kenê, hawayê mizgîndayîşî tayn o?
Cewabê ey: Çunke Ehmed ‘eleyhîsselatu wesselam, Îsa ‘eleyhîsselamî tekzîbanê dehşetin û îftîrayanê dehşetinan yê Yahûdiyan ra xelaskerdiş reyde, wayîrê şerîetêko wina yo ke vera şerîetê zehmetin yê Benî Îsraîliyan ke Îsa ‘eleyhîsselamî nêşinasnenê, şerîetê eyo berz, asan û cami’ û hetê hukman ra, eşkeno kêmaniyanê şerîetê Îsewî îkmal bikero. Ha yo, no semed ra zaf rey vano “Reîsê alemî yeno!” û mizgîn dano.2
Ha yo, Tewrat, Încîl, Zebûr û sihûfanê bîn yê nebiyan de, bi hawayêko zaf muhîm, pêxembero ke do axirî de bêro ser o, behs estê; zaf ayetî estê. Senî ke ma tay nimûneyê înan nawnayî, hem bi zaf nameyan ê kitaban de ameyê zikirkerdiş. Gelo pêxemberê axir zemanî ke heme kitabanê nebiyan de, hende bi ehemiyet û bi ayetanê tekraran de behsê ey ameyo kerdene, Muhemmed ‘eleyhîsselatu wesselamî ra teber, do kam bibo?
Qismo Diyin: Îrhasat û delîlanê nubuwwetî ra meqsed no yo ke: Bî’setê Ehmediye ra ver, zemanê fetretî de kahînî,
