Yanî “Zato ke Îbnî Heyeban tira xebere dabî no yo! Tedir herb mekî!” Labelê înan ê nêgoşdaritî, belayê xo diyo.1
Hem zaf alimanê Yehûd yê sey Îbnê Bunyamîn û Muheyriq û Ke’b-ul Exbar, seba ke kitabanê xo de wesfê Nebewiyeyî vînayî, ameyê îmanî, ê bînê ke nêameyê îmanî zî, îlzam kerdê.
Hem alimanê Nesereyan ra Bahîrayo Rahîbo namdar ke behsê ey viyart, gama Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam datê xo reyra şibi hetê Şamî, diwês serre bi. Bahîrayê Rahîbî, seba xatirê ey, Qureyş silayî/dawet kerdibi. Ewniya ke yew parçeyê hewrî, ke qafîleyî ser o sî kerdêne, hima cayê qafîleyî de sî keno, va: “Yeno fehmkerdiş ke, merdimo ke ez ci gêrena, wêra mendo.” Dima merdimêk erşawito, o zî dayo ardiş. Ebû Talibî ra vato “Ti agêre şo Mekke! Yahûdiyî, hesûd/çimnebar ê; wesfê nê Tewratî de nuşte yê; do xayîniye bikî.”2
Hem Nestûr-ul Hebeşe û Necaşî ke Reîsê Hebeşî yo, seba ke wesfê Muhemmediye (‘e.s.w.)î, kitabanê xo de diyê, piya îman ardo.3
Hem alimêko namdar ê Nesraniyan ke nameyê ey Daxatir o, wesfê Ey diyê, îman ardo; Rûman miyan de îlan kerdo, ameyo şehîdkerdiş.4
