qedênayîşê nimajî ra pey warişto, destê Ebû Cehîlî abiyê. O destê ey zî ya bi musadeyê Resûlê Ekrem ‘eleyhisselatu wesselamî yan zî seba ke îhtiyac nêmendo abiyo.1
Hem hewna -terîqêk de- qebîleyê Ebû Cehîlî ra Welîd Îbnê Muxîre, hewna seba kutişê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî, gama ke secde de biyo yew kerraya xişne girewta û şiyo ke pirodo; çimê ey padiyayî. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam Mescîdê Heram de nêdî, ame. Êyê ke o erşawitbi zî nêdîne; tena vengê înan eşnawitêne. Heta ke Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam nimaj ra vejiya, seba ke hinî îhtiyac nêmend çimê ey zî abiyê.2
Hem bi neqla sehîhe Ebûbekirê Siddîqî ra xebere danê ke: Nazilbbiyayîşê sûreya 3 KÛFÛˆM˜ ïÛZ¿Û ¿ÛE’ò ÇÛåÛGÚ
ra pey, ciniya Ebû Leheb ke tira Ummu Cemîl vajiyeno, 4TÛ܈ÛAÇÛéÛ ¿Ç˜UÛkÛGı
yew kerra girewta û ameya Mescidê Heramî. Ebû Bekir û Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam wêra de roniştebiyê. Çimê aye Ebû Bekirê Siddîqî ro ginenê, persena: “Ya Ebû Bekir! Embazê to kotî yo? Mi eşnawito ke ey ez hiciv kerda (pê mi henekê xo kerdo). Eke ez bivîna, ez do na kerra bido fekê ey ro!” Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam ke hetê aye de biyo, nêdiyo.5
