lêr beno keweno erd. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam, şimşêrî gêno destê xo; vano: “Nika kam do to xelas bikero?” dima efû keno. O merdim şino taîfeyê xo (het). Her kes ey merdimê curetkar û wêrek rê ‘ecêb de maneno û vanê: “Se bi to? Çira ti nêeşkayî çiyêk bikerî?” Ey va: “Hal mesela wina bî. Ez nika, tewr hewlê însanan het ra yena.”¹

Hem sey nê hedîseyî, Xezweyê Bedrî de munafiqêk, wextêk ke hayaya Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ci ra çin bî de, mûnîk a ameyo tam pey de şimşêrê xo hewanayo ke pirodo, nişka ra Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam ewniyayo. O recifiyayo û şimşêr destê ey ra kewto erd.²

Hedîseyo Çarin: Bi namdariyêk nêzdiyê tewaturê me’newî û zaf ehlê tefsîrî, sebebê nazilbiyayîşê ayeta:

 ³¿ıàˆÛA QÛqÛɘâÛA v’ò ¿Ûp˜âÛA|ıåıᘠ¿Ûs˜ë’   º vÛåıòÛ ¿ıÇ’ò ¿˜ºÛØ|ÛAıı vÛåÙᘠÖÙ}˜ÜÛUÙèıÛ @ ‡ÛQÛqÛɘâÛA Öıä˜ EÛñ˜äı ¿Ûï˜Z’ïå˜ıá ^ÛZˆ¿ ‡ÛÖıä˜ WÛɘwıåıᘠ^ÛZˆ¿ vÛAÛs˜bÛñ˜âÛAãÙá vÛåÙᘠºÛ ïÙF˜eı\Ù‡ıÛ û ellameyê ehlê tefsîrî û îmamê ehlê hedîsî xebere danê ke Ebû Cehîlî sond wendo, vato: “Eke ez Muhemmedî secde de bivîna, ez do pê na kerra bida ey ro.” Kerrayêka xişne girewta û şiyo. Wexto ke o secde de diyo, hewanaya ke pirodo, destê ey cor de mendî. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî,