Ebû Bekirê Siddîqî reyde, seba ke taqîbê kafiran ra xelas bibî, xo Şikefta Hîra¹ de nimnenî, berê aye ver de, di boranî, sey di nobedaran yenê pawenê û pîrike zî, sey perdedarêke, hawayêko xarîqa, pê tore berê eşkefte girewtiş o. Hetta reîsanê Qureyş ra ‘Ubeyy Îbnê Xelef ke bi destê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî Xezweyê Bedrî de yeno kiştiş, şikefte ra ewniyayo. Embazanê ey vato: “Ma dekewî.” Ey vato: “Ma senî dekewê? Ez tiya de torêke vînena ke wina asena, seke na tore, biyayîşê Hezretî Muhemmedî ra ver viraziyaya. Nê her di boranî, ha wêra vindertî, eke zere de merdim bibêne wêra de vindertêne?”² Ha yo, sey ney Îmamê Celîl Îbnê Weheb neqil keno ke fethê Mekkeyî de, taîfeyo mubarek yê boranan, sereyê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî ser o de versiye viraştêne.³

Hem bi neqla sehîhe, Hezretî Aîşeya Siddîqa xebere dana ke “Mîlçikêke sey borane, ke tira Dacîn vajiyayêne, keyeyê ma de estbî. Eke Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam, keye de hazir bibêne, qet xo têwnêdayêne; hawayêko bêveng vindertêne. Çi wext Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam, biveciyayêne, a mîlçike dest bi têwgêrî kerdêne; şiyêne û ameyêne, qet nêvindertêne.⁴ Fehm beno ke a mîlçike Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselam, goşdaritêne; huzûrê ey de cîreke vindertêne û veng nêvetêne.