Hem qisseya meşhûr a şaîra namdare Nabîxa ya ke aye, hetê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî de şîîrêka xo wenda. Na beyte:

EÛÉÛt˜âÎÛA ¿Ç_ˆÛÜÎÛAÂÛ v’ò ÖÛR˜ZıàÛA ‡Û^ÛâÛÎDôıâÛA @ ‡Û¿ıàˆÛA àÙ\’ïZÙ vÛè˜ŸÛ Ã’ÇıÅÛ ÖÛn˜åÛ\¿

Yanî “Şerefê ma vejiya asmênan; ma wazenê hima vejî raserî ey cayî!” Resûlê Ekrem Eleyhîsselatu Wesselamî, hawayê îltîfatî ferman kerd:

¿ıÇ’ò ¿Ûï˜äÛ ïÛÎD ¿ÛEÛA ÇÛñ˜ë’ 

  va. ¿ıÇ’ò ¿Ç˜RÛâˆÛÎéı ïÛAÕÛ^ÙèğÛ ¿$ı

 Yanî Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî, sey latîfeyêk va: “Ti helbesta/şîîra xo de kamca wazena ke asmênan ra weta niyet kena?” Nabîxa va: “Ma wazenê ke raserî asmênan de şorê cennetî.” Dima şîîrêka xoya bîn a watedare/manayine wende. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî, dua kerde. ºÛÛïÛw˜hÙiı ¿$ÙÙ vAÛ⁄Û

  Yanî “Wa fekê to xirab nêbo.” Ha yo, bi bereketê a duaya Nebewî, a Nabîxa, se û vîst serriya xo de, yew didanêk aye noqsan nêbi. Hetta gama rey-rey didanêk aye kewtên, reyna hetê ey de vejiyayêne.¹

Hem –bi neqla sehîhe- Îmamê ‘Elî rê dua kerda ke:  ¿ÛÇɈ’åÙáÛˆ ¿ú˜wıçı ¿Ç˜U\ˆÛ‡Û¿˜Ç}Û\ˆÛ

  Yanî “Ya Reb! Zehmetiya serd û germî nênawnê bi ey.” Ha yo bi bereketê na dua, Îmamê ‘Eliyî, zimistanî kincanê/cilanê hamnanî; hamnanî zî cilanî zimistanî xo ra dayêne. Vatêne ke “Ez bi xeyrê a dua,  zehmetiya tu serd û germî nêancena.”²