Nimûneyo Hewtin: Qisseya namdar a Şurahbîl-el Cufî ya ke sala destê ey de goşt ra yew rêşe estbî ke nêeşkayêne pê şimşîr û hewsarê estora xo bitepîşo. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî, bi destê xo rêşa destê ey mesih kerde û pê destê xoyê mubarekî vilênaye. Aye rêşe ra tu eserêk nêmend.2
Nimûneyo Heştin: Şeş gedeyan/domanan ra her yew, ciya-ciya biyê mezherê yew mûcîzeyê Ehmediyeyî.
Yê yewin: Îbnê Ebî Şeybe (muheqqîqo kamil û muheddîso namdar) xebere dano ke yew ciniye, gedeyêk ard Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî het. Ey gedeyî de yew bela estbi, qisey nêkerdêne, xêv bi. Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî, pê yew awe mezmeze kerd, destê xo şutî, aye awe daye cinîke. Ferman kerd va: “Wa bido ey gedeyî şimitiş.” Şimitişî aye awe ra pey, aye nêweşî û ey belayî ra tu çiyêk nêmend. Wina bi wayîrê aqil û kemalî ke vejiya raserê aqilmendanê merdiman.3
Yê diyin: Bi neqla sehîhe Hezretê Îbnê ‘Ebbasî vato ke yew gedeyo mecnûn ame ardiş hetê Resûlê Ekrem ‘eleyhîsselatu wesselamî. Destê xoyo mubarek na sîneyê ey ser. Gedeyî cade qelebna. Zereyê ey ra, hendayê yew xiyarê qijî çiyêko siya vejiya; gedeyî şîfa dî û şi.4