بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

يَا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُواْ رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ

الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الأَرْضَ فِرَاشاً وَالسَّمَاء بِنَاء وَأَنزَلَ مِنَ السَّمَاء مَاء فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقاً لَّكُمْ فَلاَ تَجْعَلُواْ لِلّهِ أَندَاداً وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ

MUQEDDÎME

   Çiyo ke esasê îslamiyetî û ruknê îmanî şidineno û merdimî rê keno xuy encax îbadet o.

   Ya, ê hukmê îmanî ke wijdan û aqil ey qebul kenî, eke îbadet reyra, yanî emranê Homay kerdiş û çiyanê hereman ra xo pawitiş reyra, nêro terbiyekerdiş û qewî nêbo, eser û tana ey zeîf maneno.  No halî rê waziyetê alemê îslamiyetî ê nikayîn şahîd o.

   Ser de zî îbadet, keyfweşiya dîn û axîretî rê beno wesîle, sebebê debara dîn û axîretî yo, yanî beno sebebê tanzîmê karê dîn û axîretî; û beno (wasitayê) sebebê averşiyayîşê şexs û cematî; û îbadet mabeynê Xaliq û ?evdî de nîsbetêko pirr berz o û gireydayîşêko/ pabestiyayîşêko pirr rûmetin o.

   Halê ke nawnenî, îbadet beno sebebê keyfweşiya dînî:

   Yew: Însan heme heywanan ra weçînete û erjaye, tebîetêko xerîb, nazik û narîn reyra ameyo xeleqnayîş. Ruhê ey tebîetî ra, însan de tewir-tewir meyl û zerrwaştiş ameyo meydan. Mesela: Însan çiyanê tewr weçînaye wazeno, meylê xo dano çiyanê tewr weş û rindan, çiyanê tewr xemilnaye û weşikan wazeno, wazeno ke debara ke layiqê însaniyet a û rûmetêk reyra biciwiyo.