Eya, manaya xo hende xişn û weş, nimajkerdişê wextê mexrebî çiqas wezîfeyêko weş û pak o, çiqas xizmetêko rûmetin û lezzetin o, çiqas îbadetêko weşik û delal o û çiqas rasteyêka giran a, nê meymanxaneyê fanî de çiqas sohbetêko baqî û saedetêko daîmî yo. Nîhayî merdimo ke na mana nimajî fam nêko. Ma senî merdim beno.

   Wextê ‘îşa de –ke o wext- eserê rojî ke mana înan pêro vîndî benî. Alemê şew temamê kaînatî reş keno. Qadîrê Zulcelal ke

مُقَلِّبُ الَّيْلِ وَ النَّهَارِ

yo bi xebatê xo yê Rebbanî ke ser nê rîpelê sipe, rîpelê siya reyra digîno; rîpelê hamnanî yo xemilnaye û kewe vurîneno rîpelê zimistanî yê serd û sipe. No vurînayêş reyra wextê ‘îşa xebatanê zatê bêkemaneyî ke

مُسَخِّرُ الشَّمْسِ وَ الْقَمَرِ

yo vîrê merdiman fîneno. Û hem viyartişê zeman reyra eserê kesê ke mirenî zî mirenî, pêro piya eseranê xo reyra şonî alemêko bîn û vîndî benî. Wextê ‘îşa xebatanê Xaliqê Mergî û Cuyî ke nê ciriyayîşan keno, vîrê merdiman fîneno. Hem wextê ‘îşa mergê xirabbiyayîşê na dinyaya fanî û teng û bêqîmet, mergê aye yo sekeratini vîrê merdiman fîneno. Abiyayîşê alemê axîretê xişn de zî xebatanê Xaliqê ‘Erd û Asmênî heyret reyra nawiyayîşê cemalê ey merdiman nawneno, fîneno vîrê merdiman.

   Hem wextê ‘îşa nawneno ke wayîrê kaînatî û sermênê eyê rastên, mabûdê ey, mehbûbê eyê rastên encax yewdo winî beno ke; şew û rojî, zimistan û hamnanî, dinya û axîretî sey rîpelê kitabêk bi sivikey biqelibno, binusno, bixeripno, bivurîno. Qadirêko Mutlaq o yo ke nînan pêronî rê hukûm keno.