Hem însaniyet ey kaînat reyra gireydayo, labelê çiyî û kesî ke tera hes keno dûrkewtiş û vîndîbiyayîşê înan timûtim ey zerrveş û xemgîn kenî. Hem aqilê ey amacanê berzan û meyweyanê daîmiyan nîşanê ey dano, labelê destê ey kilm, ‘emrê ey kilm, şe kerdişê ey kilm, sebrê ey kilm o.

   Ha yo, ruhêk waziyetê winasî rê çiqas lazım o ke wextê şewdirî de duakerdiş û nimajî reyra bikewo huzurê yew Qadirê Zulcelal, yew Rahîmê Zulcemalî û halê xo nîşanê ey bido û ardim biwazo. Ê hereketê ey wextê ezanî de, seba çiyê ke kenî miyanrojî de sereyê ey serde bîrî, karê ke milê ey wenişenî; paştdayîşêko girs lazim o heta ke şe bikero vera nê çiyan û karan vindero.

   O wextê nêmerojî/teştareyî de –ke o wext- mabeynê roj û destpêkerdişê destê şandî yo. Wextê têveronayîşê kar û xebatan o, giraniya şuxuliyayîş ra atileyêko miweqet o. Sersemî û xefletanê dinyaya fanî ra ke şuxulanê faniyanê giran danî, wextê buygirewtişê ruhî yo. Ser nê hemînan ra zî wextê vejiyayîş, varayîş û zêdebiyayîşê nîmetanê îlahî yo. Ruhê însanî giraniya guriyayîş ra felitîno, xefletî ra dûrî keweno, çiyanê bêmana û faniyan ra xelisêno, dekeweno dergahê Munimê Heqîqiy ke Qayyumê Baqî yo, destanê xo gireydano, heme nîmetanê ey ra hemd û şikr keno û ey ra ardim wazeno. Rukû de vera bêkemaniya Homayo bêpeynî, vera cemalê eyo bêseypî secde keno, heyret û heskerdiş û nefsnizmiya xo nawneno. Însano ke fam nêkero nimajê teştareyî çiqas weş o, çiqas lazim o û ca do, qet însan niyo.

   Wextê esrî de –ke o wext- sey payîzo heznin o, sey halê kokimey o ke kîp axîn û gandej o û sey axirzeman kul û derdin o, nînan heme ano vîrê merdiman. Hem wextê peyniya guriyayîşê rojî yo, hem wextê nîmetanê Homay o sey afiyet û selametiye û xebatê xeyrên î ke; pêro yenî pêser û benî nîmetî xişn.