Û o sînayîş ra waştişê şîfre vekerdene vejiya meydan. Û o waştişî ra seba razîkerdişê wayîrê şîfre, çiyê ke weşba ey şonî kerdene vejiya meydan.

   Dima gulanê dare ra niyada. Dî ke încîlêr a. Feqet hezar tewir meywe girewtaya. O çax tersê ey, çi k? biy, pêro qediyay. Çike, bêşik fam kerd ke: Na dara încîre yew lîste ya. Vîtrîn û cemekan a. O hakîmo nimite, sey mu’cîze, sey şîfre, topê nimûneyanê meyweyan ê baxçeyê xo na dare ra nayo. Na dare, seba nîmetanê xo, ke meymananê xo rê hedirnayî, bido zanayîş wina xemilnaya. Eke winî nêbo, yew dare tena nêşna meyweyanê hezaran tewir daran bigêro.

   Dima dest bi niyaz kerd. Seba ke mifteyê nê şîfre ey rê biy îlham. Veng da:

   “Ey Hakîmê nê cayan! Ez kewta bextê to. Ez xo fînena to. Ez xizmetkarê to ya. Mi ra razî be. Ez to geyrena.”

   Badê nê duayan, dêsê bîrî yewrayî qelişiya û berê yew baxçeyê weş û delalî bi a. Belkî fekê ejderhayî vuriya bi ber. O şêr, o ejderha ey rê biyî di hizmetkarî. Ey dawetê baxçeyî kenî. Ser de kî o şêr ey rê kewt şeklê estoro binemir.

   Heya, hey nefsê mino terral! Û hey embazê mino xeyalî! Bêrîn ma weziyetî nê her di biraran bidîme têver. Ta ke rindiye çitur rindiye ana, xirabiye çitur xirabiye ana ma bivînîme, bizanîme.

   Biewnî: Raywanê rayîrê çepî tim keno ke dekewo fekê ejderhayî, recifîno. Raywano bextiyar kî tim dawetê baxçeyêko meywedar û rengdar beno.

   Hem o bedbext, miyanê ecîb yew xof û ters de qesebaya ey parçe bena. La no bextiyar ecêbmendişêko weş û tersêko şîrin û miyanê marîfetêko heskerdişî de, qewimiyayîşê ke kaînatî de benî seyr û temaşe keno.

   Hem û bextreş miyanê xerîbiye û bêhîviye û bêkesî de 'ezab anceno. La no bextiyar miyanê toameyîş, dostiye û hêviye de, lezzetêde zerrweşiye gêno.