Pers: haa. Haaa. No çi yo to dest de?

   Cewab: Dermanêk o.

   - Berzi wa şîro. Ti nêweş niyî. Derdê to çi yo. Wextê çepikan o.

   Pers: Haaa. Haaa. No kaxido panc nîşanin çi yo?

   Cewab: Biletêk o. Senedê min o ke ez pê rayîr ra perîşan û veyşan nêmana.

   - De înan qîş biki. No wisaro weş de raywaniye ma rê çi îcab kena?

   O merdimo hîlekar, bi nê hîleyan tim wazeno ey bixapîno. Heya nê bêçare kî tayê nêyetê xo herimna. Heya însan xapiyêno. Ez kî demêk xapiyaya.

   Yekde, kaleka ey ê rast de sewtêk sey virsikî ame. Va:

   “Eman mexapiye! Nê hîlekarî ra vaje: Eke jû çare to de est o ke ti pê besebikerî no şêro ke peyê mi der o bikişî, na dara xeniqnayîşî mi ver ra wedarî, mi nê darbanê min ê çep û rast ra bireynî, mi na raywaniye ra bixelisnî, de haydê bike, nîşan bide, ma to bivînîme. Dime ra vaji: “Bê ma keyf bikerîme” Nêgra, vengê xo bibirni sersem!... No peyayo semawî sey Xizirî wa vateyanê xo vajo.”

   Heya, hey nefsê mino ke ciwaniya xo de huwiyayo, nika zî sebebê ê huwiyê xo ra bermeno! Bizane!

   O eskero bêçare ti yî û însan î. Û o şêr, ecel o. Û a dara xeniqnayîşî peyniya ‘emrî, merdiş û vîndîbiyayîş û cêserkewtiş û dûrî kewtiş o ke çerixiyayîşê şew û rojî de her dost xatir wazeno, şono, vîndî beno. Û ê her di darbî kî; jû ecz û neçariya merdimî ya ke tim kesî tengiye de verdana. A bîne, xizaniya merdimî ya ke bêpeynî ya. Tim kesî miyanê kul û taliye de verdana.