Derûdor de cenazeyê ‘eceyîbî, sêkurê ke bêomid (bêhêvî) bermenî vîneno. Wijdanê ey miyanê ezab û tenganeya xişn de maneno.

   Merdimo bîn, xudabîn, homaperest û heqperest, qandê heqî xebat kerdinî, seba ke atê/xuyê ey zî rind bi, dekewno welatêdo nezarê ey de zaf weş. No merdimo baş, welato ke dekewto tede şênahî û şayî vîneno. Heme ca de keyfşadiye/keyfweşey û merasîm…. Û zikirxaneyê ke miyanê cezbe û zerrweşey dir î... Her kes ci rê embaz û dost û nizdî asenî. Temamê mexlûqatê ke wefat kenî nezarê ey de ze eskerê ke kay û vazdayîş reyra teskereyê xo gênî winî asenî. Mexlûqê ke yenî dinya zî nezarê ey de ze eskerê ke merasîm û tekbîr û kelîmaya “Laîlahe îllellah” reyra şinî eskerey.

   O merdimo xodperest û bextreş bi xo miyanê tengey û xemgîney de bi. Mexlûqatê ke nezarê ey de, miyanê tengey û xirabey de bî, kul û kederê ey zeydnaynî. La no merdimo xudabîn û bextiyar zî miyanê keyfweşiye de bi. Keyfweşiya temamê mexlûqatî zî keyfweşiya ey ziyade kerdinî. Sero zî tîcaretêdo baş keno û Rebbê xo rê şikir keno.

   Dima ageyreno, raştê ê merdimdê bînî yeno. Halê ey ra fam keno. Ey rê vano:

   “Lila ti xînt biyî. Zeke hal o, xirabiya zereyê to xo daya teber, huwî/huyayîş û şênayey to rê ze bermi, terhîsat zî to rê ze talan û şelênayîş /tehziyekerdiş yenî. Aqilê xo bigêri xo sere, zerriya xo safî biki, heta ke no perdeyê xirabey çimandê to vera wedariyo ke ti pê bişînî heqîqetî bivînî. Çunke jew memleketo ke hukûmdarê ey edaletî de, merhametî de, sînayîşê raiyetî de, qewet û taqetî de, întîzamperwerey de, şefqat û heskerdişî de, bêhed û bêhesab bo. Hem zî jew memleketo ke hende bêkemane averşiyayîşê eserê ci verê çiman dir bî, senî sey zennê to xirab beno?