بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

اَلَّذٖينَ اِذَٓا اَصَابَتْهُمْ مُصٖيبَةٌ قَالُٓوا اِنَّا لِلّٰهِ وَاِنَّٓا اِلَيْهِ رَاجِعُونَ

وَالَّذٖى هُوَ يُطْعِمُنٖى وَيَسْقٖينِ ۞ وَاِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفٖينِ

   Des qismanê însanan ra yew qismê înan musîbetzede û nêweş î, ma na Lem’a de vîst û panc dermanan bi kilmîye beyan kenî ke înan rê bibo tesellîyêka heqîqî û melhemêko nafin.

   DERMANO YEWIN

   Ey nêweşo bêçare! Meraq meki, sebir biki. Nêweşeya to to rê derd nîya, hatiki yew bêj derman a. Çunke, ‘emr yew sermaye yo, şino. Eke meyweyê ey nêrî çînayîş, zayî’ beno. Hem eke rehetey û ğefletî de bo zaf rew şino. Nêweşey, no ‘emro ke sermayeyê to yo, bi qezanco xişn ra meywedar kena. Hem nêverdena ke ‘emrê to rew vîyaro, pawena, derg kena ke heta ke meywe bido, dima veradana wa şîro. Hayo, na qala vengdaya, semedo ke nêweşey reyra dergbiyayîşê ‘emrî nîşan dana, sey vateyê verînan her dem ser ziwanî de ya: ‘‘Wextê mûsîbetî zaf derg o, la wextê şadîye gelek kilm o.’’