LEM’AYA DIYINE

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّح۪يمِ

اِذْ نَادٰى رَبَّهُٓ اَنّ۪ى مَسَّنِىَ الضُّرُّ وَاَنْتَ اَرْحَمُ الرَّاحِم۪ينَ

   Na Munacata qehremanê sebrî, Hezretê Eyûb ‘eleyhîsselamî, hem cerebnaya hem tesîrin a. La ma gerek munacatê xo de na ayet ra îktîbas bikerî û

رَبِّ اِنّ۪ى مَسَّنِىَ الضُّرُّ وَاَنْتَ اَرْحَمُ الرَّاحِم۪ينَ

vajî.

   Kilmê meselaya vengdaya ê Hezretê Eyûb ‘eleyhîsselamî na ya ke: Gelek rêş û birînan mîyan de epey zeman mendo, mukafato gird ê a nêweşanîye fikirîyayo, kemalê sebir reyra tehammul kerdo, vinderto. Dima, karmê ke rêşanê ey ra peyda bîyî, gama dest pêkenî têkilê qelb û ziwanê ey benî, semedo ke têkilê qelb û ziwanê ey benî ke cayê zikir û marîfetê îlahî yî, tersê zirarvînayîşê o wazîfeyê ubûdîyetî ra, seba îstîrehatê xo ney, belkî seba ubûdîyetê îlahî vato: