NUQTAYA DIYINE

   Demeyê, yew zat, zindanê de beno. Yew gedeyê eyo şîrin erşawîyeno hetê ey. O hepsîyo bêçare, hem elemê xo anceno, hem semedo ke şe nêkeno îstîrehetê ewladê xo temîn bikero, zehmetê ey dir elem anceno. Dima, hakîmêde merhemetkar ey rê yew merdim erşaweno, vano ke: “No doman her çiqas ewladê to yo, la raîyet û milletê mi ra yo. Ez ey gêna, bena yew qesra rindi de, ez ey dana miqatekerdişî.” O mêrik bermeno, ax-wex keno, vano: “No ewladê mi ke sebebê hewnîya min o ez ey nêdana.” Embazê ey ci ra vanî ke: “Ti xo bîlasebeb dejnenî. Eke pîzeyê to gedeyî veşeno, gede herinda no zindano pîs û gemarin, buyin û germaxin,  sixintîyin de, go şîro yew qesra ferahine û seadetine. Eke ti semedê nefsê xo xo dejnenî, eke ti menfaetê xo gêrenî; eger gede tîya bimano, beno ke yew menfaetê toyo şekin û nedaîm bibo, la çetinîya gedemiqatekerdiş ra, ti go zaf tenganîye û elem bivînî. Eke şîro uca to rê hezar menfaetê xo esto. Çike, derheqê to de, beno sebebê merhametê padîşahî, to rê beno hezey şefaetkarî. Helbet padîşah go biwazo ti û gedeyê xo yewbînan bivînî. Seba pêvînayîşî zî go gede nêerşawo zindan, belkî to zindan ra bivejo bero a qesre, to gedeyî reyra bido pêvînayîşî, şertê xo no yo ke, ganî bawerîye û îtaetê to padîşah rê bibo…”

   Hayo, hezey na mîsale, birayê mino ‘ezîz! mumînêkosey to, game ewladê înan wefat keno, gerek wina bifikirîyo: No tût bêgune yo; Xaliqê ey zî rehîm û kerîm o. Herinda terbîye û pîzveşnîya mina kemî, o/a girewto înayet û rehmetê xoyê gelek kamilî. Mîyanê zindano musîbetin, meşaqetin ê dinya ra vet, rusna Cennetul Fîrdewsê xo. Werrekê ê gedeyî! Eke na dinya de bimendînî kam çi zano go bikewtinî çi hal! Coka pîzeyê mi ey/aye nêveşeno, ez ey bextîyar zana. Hem seba menfaetê xo, ke mi go tira bigirewtînî (mi biresnaynî), ez seba ey zî xo nêdejnena, ez pê zaf elemdar nêbena.