Belê, gelek zengîn û betal, ser doşegê îstîrehatî de, heme çîyî ey mukemmel yew efendî ra bipersi, “Ti çi hal de yî?” ti go tira vateyanê eleminan sey; “Aman wext nêvêreno, bê ma şeş-beş kaybikerî. Yanxo, seba vîyarnayîşê wextî, ma xu rê yew çî bivînî” bieşnawî. Yanxo, şîkayetê ke tulê emel ra yenî, sey; “No çîyê mi kemî yo… Werrekîna mi ay gure bikerdinî…”  bieşnawî. Ti yew musîbetzede ra yan karker ra û yew feqîro ke mîyanê zehmetî do ra bipersi, “Ti çi hal dî?” eke eqlê ey ey sare de bo go vajo: “Rebbê mi rê şikir bo, ez weş a, ez xebitîna. Werrekîna roj rew nêşîynî, mi no gure zî biqedînaynî. Wext rew vêreno, ‘emr nêvindeno, şono. Her çiqas ez ezêt wena; labelê no zî vêreno. Her çî wina lez vêreno.” Manen ‘emr çindehîna qîmetdar o, pê dejo ke vîyartişê ey ra anceno, dano zanayîş. Dêmek, pê zehmet û xebati, lezzetê ‘emrî û qîmetê heyatî fehm keno. Îstîrehet û sihhet zî, ‘emrî jehrin kenî, coka kê qayîl o rew vîyaro. 

   Ey birayo nêweş! Bizani ke, hawayo ke sewbîna rîsaleyan de zî bi teferruat, qet’î îspat bîyo, ‘esl û mîrazê musîbetan, çîyanê nebaşan, him ê guneyan, çinbiyayîş o. Çinbiyayîş bi xu nebaş o, tarî yo. Halê yewrîyî; îstîrehet, îskut, sewbiyayîş, vindertiş, semedo ke nizdîyê çinbiyayîşî yî, hîçbiyayîşî yî, tarîyeya ke çinbiyayîşî de ya danî hîskerdiş, benî sebebê zerrtengey. Feqet wicud, safî xeyr o, nur o.

   Madem heqîqat no yo, nêweşeya ke to da, seba zaf wazîfeyan; heyatê qîmetdarî zelal û qewî biko, aver bero û cîhazatê însanîyeyî, ke wicudê to de yî, dormareyê weslo nêweş de seba ardimî top bikero û tewir bi tewir neqşanê nameyanê Sanîyê Hakîmî binawno a nêweşey seba mîsafîrey wicudê to rê erşawîyaya. Înşaellah wazîfeyê xu rew qedînena, şona. Û sihhet rê vana: “Ti bê, herinda mi de daîm bimani, wazîfeyê xu ca bîyari. No ban ê to yo, bimani weşey de.”