Nîhayî, îfadeyê na ayete û ciya-ciya delîlê aye reyra, zem û xiybet, bi eql û bi qelb û bi însaniyet û bi wijdan û bi fitrat û bi milliyet rind nêvîniyînî. Hayo, biewni, çitur na ayete îcazkarane şeş mertebe zemî zem kerdiş reyra î’cazkarane şeş derece ay qebehatî ra men kena.
Xiybet yew sîlaho teres o, ke ehlê ‘edawet û hesed û ‘eynad ey zaf gurînenî. Merdimo ke wayîrê îzzetê nefsî yo tenezzul nêkeno nêçekê pîsî bişuxulno. Hawayo ke yew peyayê namdarî vato:
اُكَبِّرُ نَفْس۪ى عَنْ جَزَاءٍ بِغِيْبَةٍ ٭ فَكُلُّ اِغْتِيَابٍ جَهْدُ مَنْ لَا لَهُ جَهْدٌ
Yanî, “Ez tenezzul nêkena û nefsê xo payeberz tepîşena ke xiybet reyra ceza bida dişmenê xo. Çunke xiybet, sîlahê zeîf û zelîl û payîmalan o.”
Xiybet o yo ke, merdimo ke ğiybetê ey beno eke amade bibiynî û bieşnawitinî qelbê ey mendinî/şikiyaynî û zerra xo teng kerdinî. Eke raşt vajo xora xiybet o, eke zurî bo, hem xiybet o hem botan o; yew guneyo ke dila pîs o.