Bêxeyra terefdê rizaya Îlahî, pê sewkê wazîfeyê îlmiyeyê fitrî reyra zî, tenya taybetiya îman rê xizmet mojniyayo mi. Çunke nika no wext de ê ke nêzanî û muhtac ê zanayîşê heqaîqê îmaniye yî, ke alet û tabiyê qiyekî nêbano û serê heme gayeyan de yo, pê îbadeto fitrî û yew şeklo tesirin de dayene zanayîş; na dinyaya keşmekeşî de îmanî xelisnayene û eynadan rê qenaet peyda kerdene, yanî yew terzo ke çiyekî rê nêbo alet reyra, yew derso Qur-anî dayene îcab keno ke wa pê bişêno miyaneyî kufrê mutlaqî û delaletê dewamin û rikinî biqeri fino, pê bişêno her kesî rê qenaeto get’î bido.

   No qenaet zî, no wext de, miyanê nê şertan de, encex pê zanayîşo winayin hasil beno ke; dîn [hetê xizmetkerdoxanê xo ra] gerek bincaran, uxrewî û dinyewî, maddî û manewî aletê çiyekî nêbo. Eger wina nêbo, şexsê manewiyeyê dehşetin ê dinsiziye ke binê komîteciyan û cemiyetçiyan ra vejîno şexso ke vera ey vindeno yew mertebeyo manewiyo tewr berz de zî bibo, gilana zî besenêkeno wesweseyan orte ra wedaro. Çunke nefs û enaniyetê eynadî, ke wazeno daxîlê îmanî bibo, eşkeno vajo: “O şexs, pê eqlê xo, pê maqamê xoyê entîke/harîqeyî ma xapîna.” Wina vano û mezgê ey de şik maneno.

   Homay rê hezar ray şikir bo ke, vîst û heşt serrî yo, qedero îlahî, binê îthamê “dînî siyaset rê alet keno” de, semedo ke ez bêhemtê xo dîn çiyekê şexsî rê nêkera alet, pê destê zaliman ê beşerî, qandê mahzi edaletî, lekmati dano mi ro, mi îqaz keno. Vano: “nêbo, nêbo ti heqîqetê îmanî bikerî aletê şexsê xo. Ta ke, ê ke matacê îmanî yî wa fehm bikerî ke tenya heqîqet ho qalî keno, wa ewhamê nefsî, desîseyê şeytanî nêmanî, huş bibî.