Peyniyê peyniyan de înan bi xo zî fam kerd ke esl û esbetê ê sucî ke fînenî mi ser çin o. Gelo înan nê îthamî qestî ra kerdî, nêgra yew wehm dima şiyî? Wazeno wa qestî bo, wazen wa wehm bo, çi beno wa bibo, ez bi xo pê yeqîn û wijdano qet’î zana ke munasebet û alaqayê mi sucêko winayin ra çin o. Heme ehlê însaf zano ke ez merdimêko asarên niya ke dîn bika aletê siyasetî. Hem ê ke mi pê no suc îtham kenî zî zanî. O wext, çi ra hende bi israr û bêvind, nê zilmî bi mi kerdî? Madem ez hende ham û tam, bêsuc biya, çi ra, ez hemde maruzê zilmêko daîm û îşkenceyêko eynadin menda? Çi ra, mi nêşna nê musîbetan ra bixelisiya? No ehwal duştê edaletê îlahî niyo?

   No çaryek esr o ke mi cewabê nê persan nîdiyo. Mi hama newe, sebebo heqîqî ê zilm û îşkenceyanê înan fehm kerd. Ez bi heyf, û bin tesîrê dej û eleman de vana ke, sucê mi; xizmetê xoyê Qur-anî, averşiyayîşê xoyê maddî û manewî rê û kemalatê xo rê alet kerdiş biyo. Ez nika naye fehm kena, hîs kena. Ez Homay Teala rê hezar ray şikir kena ke, bê hemtê mi, no gelek serrî yo, maniyê manewiyê gelekê xurtî, benî manî ke, ez xizmetê xoyê îmanî nêkera wesîleyê kemalat û averşiyayîşê xoyê maddî û manewî. Ez înan nêkera sebebê ezab û cehennem ra xelasbiyayîşî, hem ez înan nêkena sebebê seadetê xoyê ebediye, yanxo ez înan nêkena aletê sewbîna meqsedanê xo.

   Nê hîssanê deruniyan û îlhamiyan, ez miyanê heyretan de verdaynî. Pê amelo salîh, destvistişê meqamanê manewiyan û seadetanê uxrewiyan, ke her kesî rê weş yenî, no rayîr de şiyayîş, her kesî rê heqo meşru yo, hem qet zirarê xo tu kesî rê çin o, la ez hem bi ruh hem bi qelb ameynî menkerdiş.