Demek huner ne bi zafbiyayîşê etbaan de yo. Belkî huner, qezençkerdişê rizaya îlahî de yo. Ti çi kareyî ke (çi biyo to ke) ti wina bi xirs vanî; “Wa her kes goş bido mi” ti wezîfeyê xo xo vîrî kenî û têkilê wezîfeyê îlahî benî? Qebulkerdişê însanan û çoşmeyê to de pêserardişê şarî, wezîfeyê Homay Tealayî yo. Wezîfeyê xo bike. Têkilê wezîfeyê Homayî mebe.

   Hem ê ke heq û heqîqetî goşdarî kenî û vatox rê sewab danî qezençkerdiş tenya însanî niyî. Mexluqê zîşuur ê Homay Tealay, û ruhaniyê ey, û melaîketê ey, kaînatî pirr kerdî, her ca şen kerdî. Madem ti bol sewaban wazenî; îxlasî esas bigre û tenya rizaya îlahî bifikire. Ta ke, hawa de, ferdê her yew kelîmeyê mubarekî, ke fekê to ra vejînî, pê îxlas û niyeto sadiq, wa wayîrê heyatî bibî, gandar bibî, bikewî goşanê zîşuuranê bêhedan, înan roşndar bikerî,  wa bibî wesîleyê sewabqezençkerdişê to zî. Çunke, mesela; gama to va “Elhemdulîllah”, na kelame reyra, bi milyonan kelîmeyê Elhemdulîllahê werdî û girdî, pê îznê îlahî, hawa de nusyênî. Neqqaşê Hakîm, semedo ke îsraf nêkeno û karê ey de abes çin o, gelek goşê bêhûmarî xelq kerdî ke vateyanê bimbarekan bigoşdarî. Eke ê vateyî ke hawa de yî, pê îxlas û niyeto sadiq gandar bibî, her yewê înan, sey meyweyêk lezîz dekewenî goşanê ruhaniyan. Eke rizaya Îlahî û îxlas heyat nêdo ê kelîmeyê ke hawa de yî, nênî eşnawitiş. Sewab zî, tenya kelîmeya ke fek de ya, aye rê maneno. Wa goşê ê hafizan biçingî ke weşnêbiyayîşê vengê xo ra û kembiyayîşê goşdarotoxan ra lomey kenî.