Belê, çawa ku kerametên welîtiyê hene, wisa kerametên niyeta xalis jî hene. Hetta kerametên semîmiyetê jî hene. Nexasim dibe ku kerametên birayên ku ji bo Xwedê di daîreya biratiyê de ciddî û jidil in û alîkariya hev dikin jî hebin. Hetta şexsê manewî yê civateke weha dikare bikeve hukmê weliyekî kamil û Xwedê alîkariyê bidiyê.

 (Mektubat: 501)

***

   Hem ehlê jirêketin û neheqiyê bi desthevgirtinê û bi alîkariya hêza dahiyane ya şexsê manewî ku ji cemaetbûnê çêdibe, êrîş dikin. Divê mirov fêhm bike ku vî zemanî mirovê herî bi hêz jî li hember wî şexsê manewî têk diçe. Îcar divê ehlê heqiyê jî îttîfaq bikin û şexsekî manewî çêbikin ku li hember şexsê manewî yê kufrê, rastiyê biparêze.

(Lem’alar: 223)

***

   Însan bi pirxwestina navdariyê, hezkirina meqam û bi hestên derbasbûna ji hevalê xwe riyayê dike. Eger mirov çaplûsiyê bike, xwe bi xelkê bide çêkirin, zêde qîmet bide xwe û xwe li meqamên bilind ku zêdeyî mirov in nîşan bide, ev riyakarî ye. Şagirtên Rîsaleyên Nûr “ez” bi “em”ê guherandine, yanî dev ji ezîtiyê berdane, li ser hesabê şexsê manewî yê Rîsaleyên Nûr dixebitin. Di şûna “ez”ê de dibêjin “em”. Di şûna “fena fi’ş-şeyx”* û “fena fi’r-resûl”* de -ku ev tabîrên ehlê terîqetê ne- dibêjin “fena fi’l-îxwan”. Ev jî yek ji wan wesîleyan e ku nefsa emmare* dikuje, wê ji riyakariyê xilas dike. Yanî şagirtên Rîsaleyên Nûr şexsiyeta xwe di şexsê manewî yê birayên xwe de dihelînin û wisa tevdigerin. Înşaellah çawa ku ehlê heqîqetê ji riyayê xilas bûbûn, bi vê hikmetê ew jî wê ji riyayê xilas bibin.

(Kastamonu Lahikası: 126)

***