Mirov bi îxlasê rizaya Xwedê bi dest dixe, ne bi pirbûna peyrewan û ne jî bi serkeftina mezin. Ew herdu karên Xwedê ne loma jî mirov wan naxwaze, belkî têne dayin. Belê carna peyveke tenê jî dibe wesîleya xilasiyê û mirov digihîne rizaya Xwedê. Divê mirov çiqasbûnê ewqas girîng nebîne, lewra carna îrşada mirovekî tenê jî bi qasî îrşada hezar mirovan rizaya Xwedê bi dest dixe.

   Hem jî îxlas û heqperestî ew in ku mirov terefdariya îstîfadeya mislimanan bike, kî feydê dide wan ne muhîm e. Ew baweriya ku dibêje, “Bila ji min dersê bistînin da ku ez xêran bi dest bixim” hîleyeke nefsê û enaniyetê/ezîtiyê ye.

   Ey mirovê çavbirçiyê xêran û di kirinên uxrewî de bê qenaet! Hinek pêxember hatine, ji çend kesan pêve kesî nedaye pey wan, lê dîsa jî wan xêra wê wezîfeya pîroz ya pêxembertiyê standine. Naxwe huner ne di pirbûna peyrewan de ye, huner di rizaya îlahî de ye. Tu kî yî ku weha bi hirs/çavbirçîtî dibêjî, “Bila herkes li min guhdarî bike!” Tu wezîfeya xwe ji bîr dikî û xwe dixî nav karê Xwedê. Qebûlkirina bi xelkê û civandina wan li dora te, karê Xwedê ye, tu karê xwe bike, têkilî karê wî nebe.

(Lem’alar: 224)

   ***

   Şexsê Manewî

   Ez jî li gorî we birayekî we me, murşidtî ne heddê min e. Ez ne seyda me jî, belkî hevaldersê we me. Ji bo qusûrên xwe, ez muhtacê himmeta we, alîkariya manewî û duayên we yên dilovanî me. Ne ku mafê we heye hûn hêviya himmetê ji min bikin; na mafê min heye ku hûn ji min re himmetê bikin. Bi qencî û kerema Xwedê, me di xizmeteke pir pîroz, gelekî girîng û zehf hêja de ku li kara her ehlê îmanê ye hevkariyek kiriye, em bi hev re xebitîne. Îrşad, seydatî, qîmet û girîngiya wî şexsê manewî ku ji hevkariyê çêdibe têra me dike.

(Kastamonu Lahikası: 84)

***