Gava Sêyemîn:

    Di gava sêyemîn de, çawa ku ayeta

مَا أَصَابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللّهِ وَمَا أَصَابَكَ مِن سَيِّئَةٍ فَمِن نَّفْسِكَ

   jî nîşan dide, nefs wisa dixwaze ku guya her tişta baş dike, dikeve nav fexr û pozbilindiyê. Di vê gavê de divê mirov qusûr û kêmasî, nekarîn û feqîriya nefsa xwe bibîne û fêhm bike ku hemî tiştên bedew û mukemmel nîmetên Fatirê Zulcelal in, Xwedê dane wî. Ji ber vê jî di şûna fexr û pozbilindiyê de şukir û hemdkirin lazim e.

   Pakkirina nefsê jî di vê mertebeyê de, bi sirra ayeta

قَدْ اَفْلَحَ مَنْ زَكَاّهاَ

  ew e ku mirov bêqusûrbûna xwe di qusûrê de, hêza xwe di nekarînê de û dewlemendiya xwe jî di feqîriyê de bizanibe.

   Gava Çaremîn:

   Di gava çaremîn de çawa ku ayeta 

كُلُّ شَيْءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ

  ders daye, nefs xwe serbest, bi serê xwe û heyî dibîne. Li hember Me‘bûdê xwe xwediya dijberiyeke dijminî ye. Ha bi têgihiştina vê rastiya ku bê, mirov ji vê nefsa xirab xilas dibe. Rastî weha ye:

   Her tişt di eslê xwe de bi maneya ismî ku ji navê xwe diyar dibe; fanî ye, wenda ye, nûçêbûyî ye û tune ye. Lê bi maneya herfî ji ber ku ayînedariya navên wî Sani‘ê Zulcelal, Çêkerê bala dike û wezîfeyekê pêk tîne; dibîne, tê dîtin, heye û li holê ye.

   Di vî meqamî de jî pakkirin û terbiyekirina nefsê ev e: Di hebûna nefsê de tunebûn, di tunebûna wê de hebûn heye. Yanî eger mirov nefsa xwe mezin bike, xwe biecibîne hingê mirov di tarîtiyeke mîna kaînatê de ye.