Sebebê Pêşî: Berî Cenga Cîhanê ya Yekemîn û di destpêka wê de min di xewneke rast de dît ku ez di binê Çiyayê Agiriyê de bûm ku jê re Çiyayê Araratê digotin. Ji nişkê ve ew çiya teqî, parçeyên weke çiyayan pekandin her deverê dinyayê. Di nav wê tirsê de min dît ku rehmetiya dêya min li cem min e. Min got: “Dayê, netirse! Ev emrê Xwedê ye. Ew Rehman û Hekîm e.” Hê ez di wê rewşê de bûm, min dît ku zatekî muhîm bi awayekî amirane dibêje: “I‘caza 1 Qur’anê beyan bike.” Ez hişyar bûm, min fêhm kir ku wê teqîneke mezin çêbibe. Piştî wê teqîn û wê guherînê, ew sûrên li dora Qur’anê wê hilweşin. Qur’an jî wê yekser xwe biparêze. Wê êrîş bêne ser Qur’anê, lê î‘caza Qur’anê wê jê re bibe zirxekî pola. Vî zemanî yekî weke min ji heddê wî der, wê bibe namzed ku cûreyekî ji wê î‘cazê derxe holê û min fêhm kir ku ez namzed im.
(Mektubat: 496)
***
Xîtabeke di Xewnê de
Maneya wê û gotinên wê yên ku di bîra min de mane eynî ne.
Di Îlona sala 335 2 an de, ji ber bêhêvîtiya ku bûyerên wê demê çêdikirin, pir bi êş bûm. Di wê tariya weke qîrê de li roniyekê digeriyam. Min di yeqezeyê de ku bi me‘na xwe xewna rast e roniyek dît. Ez dev ji teferruatê ber didim û ezê tenê qala çend xalên ku bi min hatine gotin bikim. Weha bû:
Di şeveke înê de ez di xew ve çûm û ketim alema xewnê. Yek hat, got:
-Ji bo paşeroja Îslamê, civateke muhteşem çêbûye, li hêviya te ye.
