Rîsaleyên Nûr yên îmanî û uxrewî munasibî fikrê medenîbûnê nedîtine; ev bîst û heşt sal in ku dixwazin bi hebskirin û binçavkirinê min birizînin, bi mehkeme û îftîrayan min bitirsînin û nehêlin Rîsaleyên Nûr bêne weşandin. Loma jî ez ketime halekî nedîtî. Ez nîv-ummî me [dixwînim, lê nikarim rind binivîsim] û bi ser de jî tême sûcdarkirin. Ji ber ku şagirtên Rîsaleyên Nûr bi temamî xwe jê venekişînin, ez wî medh û pesnî ji xwe re qebûl nakim. Dibe ku ew pesn û medh yên Rîsaleyên Nûr bin. Ew taybetmendiyên ku hûn dibînin ne yên min in; yên Rîsaleyên Nûr in û ew jî tefsîreke heqîqeteke Qur’ana Hekîm e. Çawa ku di her sedsalê de nûkerên ku xizmeta dîn û îmanê dikin tên, di vê demê de jî lazim e ku şexsekî manewî li hember hednenasiya vê komîtecîtiya şexsê manewî yê jirêketinê, hebe.
Êdî ne weke berê ye, mirovek çiqas bi hêz be û ji adetê der be jî, mumkin e ku li hember şexsê manewî têk biçe. Ji vê hêlê ve pir muhtemel e ku Rîsaleyên Nûr bi awayekî nûker be, loma jî ew taybetmendî haşa ne heddê min in. Çawa ku min bi caran gotiye, jiyana min tenê dikare ji Rîsaleyên Nûr re bibe mîna dendikekê. Xwedê bi feyz û bereketa Qur’anê û bi qencî û kerema xwe ji wê dendikê, Rîsaleyên Nûr şîn kiriye, kiriye hukmê dareke hêja û bi ber. Ez dendikek bûm, riziyam û çûm. Qîmet û nirx hemî yên Rîsaleyên Nûr in ku maneya Qur’ana Hekîm e û tefsîreke rast e.
(Emirdağ Lahikası: 414)
***
Welhasil: Eger mirov navê wî zatê [Mehdî] ku were bide, sê wezîfe têne bîra mirov. Lê ev şaş e. Hem jî hingê îxlasa Rîsaleyên Nûr ku ji tu tiştî re nabe alet, lekedar dibe û di nezera bawermendên ‘ewam de hêza wan rastiyan kêm dibe. Disa bêgumaniya delîlê di mijarên maqûl de jî dibe zenneke muhtemel. Ji ber ku hêza rastiyê kêm dibe, êdî ehlê îmanê -ku şaş mane-, li hember jirêketin û bêdîniya bi rik kêm bi ser dikeve, ehlê siyasetê ji wê rastiyê guman dikin û hinek mela jî lê îtiraz dikin. Ji ber vê ne munasib e ku mirov wî navî bide Rîsaleyên Nûr; mirov dikare bibêje ku Rîsaleyên Nûr nûker e, rêbera wî zatî ye.
Bi hezaran silav li temamê birayên me bin.
(Sikke-i Tasdik-i Gaybî: 12-13)
***
