Ew mirov, tenê ji bo ji wê dojeha manewî ya kufra mutleq ku hê li vê dinyayê azarê lêdike, xilas bibe û xwe tesellî bike, vê gotinê dibêje.

   Belê, înkarkirin cihê ye, lê bawerkirin hê ji wê jî cihêtir e.

   Tu jîndarekî xwedîhis nikare wî Xaliqê Zulcelal înkar bike ku bi qasî hemî parçeyên kaînatê şahidên wî hene... Eger înkar bike jî, ji ber ku wê kaînat wî derewkar derbixe, wê dengê xwe vebire û bisekine.

   Lê bawerkirina bi Xwedê çawa ku wê Qur’ana ‘Ezîmuşşan jî ders daye, divê wisa be ku mirov wî Xaliqî bi hemî sifet û navên wî û bi şahidtiya kaînatê desdîq bike. Divê mirov li fermanên wan pêxemberên ku Wî şandine guhdarî bike. Dema ku mirov gunehek kir jî, divê mirov bi dilê xwe tobe bike û poşman bibe. Yan na, eger mirov bi serbestî gunehên mezin bike û bi ser de jî qet ne xema mirov be û tobe neke, ev delîla wê ye ku para mirov di wê îmanê de tune. De êdî çi be...

   Zarokên min! Bûyereke girîng bû sebeb ku min ev mijara dirêj bi kurtayî rave kir. Ez niha bi çavê şagirtên girîng yên Rîsaleyên Nûr li we dinêrim. Mustefa Oruç pir bi siûd e ku di sîstema xwe û ruhê xwe û ciddiyeta xwe de, di demeke pir kin de hûn dîtin. Ew yek bû, niha bû deh.

(Emirdağ Lahikası: 152-153)

***

   Divê vî zemanî rastiyên îmanê berî her tiştî armanca pêşîn bin û tiştên din di dereceya duyem, sêyem û çarem de bin. Ji ber ku Rîsaleyên Nûr xizmeta rastiyên îmanê dike, divabû xizmeta wê bête meraqkirin û armanc û wezîfeya pêşîn be. Vê sedsala bêyom, bi taybetî jî piştî Cenga Cîhanê ya Duyem ku li hember sefahet û jirêketina mirovan weke nîşana xezeba Xwedê bû, jiyana mirovan ya dinyayî, nexasim jî ya civakî û siyasî jehr kirin.