... Bermaneya me ev e: Dinya misafirxaneyek e. Însan wê hindikî li wir bimîne. Kar û barên wî pir in. Ew berpirsyar e ku di umrekî kin de pêdiviyên jiyana ebedî tedarik bike. Pêşî divê karên herî girîng û herî lazim werin kirin. Lê di piraniya we de şiklekî ku bi hissên dunyaperestiyê hatiye neqişandin xweya dike, di bin perdeya xefletê de mîna ku warekî ebedî be, li vê dunyaya fanî dinêre. Naxwe para we ya di ubûdiyeta ku li ser bingeha heqperestiyê û fikra axretê hatiye avakirin de pir hindik e. Lê eger di nav we de û li pey we sin‘etkarên qedirhêja û keşşafên ku îlham tê dilê wan, ewên ku ji wî îbadetê hêja, yanî ji menfaeta îbadên Xwedê re, ji kara gel re, ji jiyana civakî re, ji xweşî û silametiya civatê re xizmet dikin, hebin; çendî hindik jî bin, ev nîşan û îşaretên Qur’anê bi rastî jî têrê dikin ku wan zatên hessas teşwîqî xebatê bikin û hunera wan teqdîr bikin.

(Sözler: 323-324)

***

   Xizmeta Îmanê di Dereceya Pêşîn de ye

   Hikmeta û armanca ku însan hatiye dinyayê ew e ku Aferînerê kaînatê nas bike, pê îman bîne û jê re îbadet bike. Wezîfeya wî û deynê wî; naskirina Xwedê û îmana pê ye ku bi têgihiştin û qenaeteke bêguman hebûna Xwedê û yekîtiya wî tesdîq bike.

   Belê, însan ji fitreta xwe dixwaze ku daîmî bijî, bi ser de jî armancên wî yên bêhesab û elemên wî yên bêdawî hene. Bêguman bingeh û mifteya wê jiyana ebedî jî îmana bi Xwedê ye, naskirina Wî ye û ew tiştên in ku mirov nêzîkî Xwedê dikin. Ji bilî van, ew tiştên din ji mirovê ku jiyana abedî dixwaze re, di dereceya jêr de ne, hetta qîmeta gelek ji wan jî qet tune.

(Şualar: 118)

***