Ew qanûnên ku divê mirov ji wan re hurmet bike û li pey wan here, tenê qanûnên jiyana civakî, siyasî û eskerî nîn in.

   Belê, çawa ku mirov ji bo rê belgeyekê bide rêwiyekî ev wezîfeyek e, eynî wisa mirov belgeyekê bide rêwiyekî ku bi aliyê ebedê ve diçe û nûrekê bidiyê da ku wê rêya tarî ronî bike jî wezîfeyek e. Hem jî tu wezîfe mîna wê wezîfeyê ne girîng in. Înkarkirina wezîfeyeke weha mîna înkarkirina mirinê ye ku her roj li gorî fermana

اَلْمَوْتُ حَقٌّ

   sî hezar mirin çêdibin û hebûna mirinê bi wan sî hezar cenazeyan tê mohrkirin û tesdîqkirin.

   Madem hinek pêdiviyên mirov yên manewî jî hene û bicihanîna wan jî wezîfeyek e; naxwe di nav wan wezîfeyan de jî wezîfeya herî girîng îman e, dersdayin û teqwiyekirina îmanê ye. Lewra îman ji rêwîtiya axretê re pasaport e, di tariya qebra alema berzexê de lambe û ji bextewariya ebedî re jî mifte ye.

(Lem’alar: 250)

***

   Xilaskirina îmana mirovekî ji wê çêtir û bi xêrtir e ku tu bawermendekî bigihînî dereceya welîtiyê. Lewra îman bextewariya ebedî dide mirovan, bi qasî mezinbûna erdê serweriyeke baqî ku dawî lê nayê pêşkêşî mirovan dike. Lê heçî welîtî ye, Bihişta bawermandan fireh dike, ronî dike. Çawa ku mirov yekî bike sultan çêtir û balatir e ji wê ku mirov deh neferan bike paşa; eynî wisa xilaskirina îmana mirovekî ji welîkirina deh mirovan bi xêrtir e, xizmeteke mezintir e.

   Ha ji ber vê ye eger aqilê hinek ji wan birayên te yên Ispartayê nebîne jî, dilê pak yê gelekan dîtiye, loma jî hevaltiya bêçare û gunehkarekî mîna min, nadin bi hevaltiya welî û muctehidan.

   Îcar li gorî vê rastiyê; eger qutbek yan jî alimekî mezin were vî bajarî, ji te re bibêje, ”Ezê di deh rojan de bigihînim dereceya welîtiyê” û tu jî dev ji Rîsaleyên Nûr berdî û herî cem wî, tu nikarî bibî hevalê qehremanên Ispartayê.

(Kastamonu Lahikas›: 96)

***