Xezalî: (1058-1111) Mutekellimînê Eş‘erî, fiqihzanê Şafiî û Mufekkirekî mutesewwifê ye. Bi rexneyên li felsefê tê zanîn. Navê wî yê tam Ebû Hamid b. Muhemmed e. Li bajarê Tûsê (navê îro Meşhed e) yê Xurasana Îranê hatiye dinyayê. Di alema Îslamê de bi leqeba Huccetu’l-Îslam meşhûr bûye. Piştî ku ilmên klasîk yên Îslamê xwendine, li cem alimê navdar yê wê demê Îmamu’l-Heremeyn el-Cuweynî ders sitandiye û bûye şagirtê wî yê herî jêhatî û hezkirî. Li Bexdayê di medreseya meşhûr ya Nîzamulmulk de ders daye. Xezalî bi piranî li ser ilmên usûlu’l-fiqih û kelamê xebitiye. Xezalî dibêje ku mirov ne bi aqil; bi wehyê, yeqîn û hîskirinê mirov digihe heqîqetê. Berhemên wî yên herî girîng ev in: Îhyau Ulûmi’d-Dîn, el-Munqiz mîne’d-Dalal û Tehafutu’l-Felasîfe.
Xulûsî Beg (Hulusi Bey): Navê wî yê eslî Îbrahîm Xulûsî Yehyagîl e. Di sala 1896an de li Xerpûta Elezîzê hatiye dinyayê. Di Şerê Cîhanê yê Yekem de beşdarî Şerê Kafkasya û Çanakkaleyê bûye. Xulûsî Beg albayekî emekdar bûye û ji şagirtên Bedîuzzeman yê pêşîn bûye. Piraniya pirsên Rîsaleyan, bi taybetî jî yên ku di Mektubatê de derbas dibin wî pirsîne. Xulûsî Beg di sala 1986an de li Elezîzê wefat kiriye.
Xusrew (Hüsrev Altınbaşak): Di sala 1899an de li Ispartayê hatiye dinyayê. Bi Bedîuzzeman re di hebsên Eskîşehir, Denizlî û Afyonê de maye. Yek ji şagirtên pêşîn yên Ûstad e. Bi destnivîsa xwe ya bi herfên Qur’anê, di nivîsîn û zêdekirina Rîsaleyên Nûr de xizmeteke mezin kiriye. Li ser tarîfa Ustad Bedîuzzeman, Qur’ana Pîroz bi destxeta xwe bi awayekî ku navê Ellah li pey hev werin, bi tewafuq nivîsiye. Xusrew di sala 1977an de li Stenbolê wefat kiriye.
Ye’cûc û Me’cûc: Du xelkên ku nêzîkî qiyametê derdikevin û li ser rûyê erdê fesadî û xirabiyê dikin. Di Qur’ana Pîroz, di Sûretê Kehf de, ji ayeta 88an heta ya 96an û di Sûretê Enbiya de jî di ayetên 96 û 97an de qala wan hatiye kirin. Li gorî ku ji van ayetan tê fêhmê, carekê li ser rûyê erdê fesadî û xirabî kirine û nêzîkî rabûna qiyametê yê careke din karekî wisa bikin. Li gorî ku di Sûretê Kehf de tê gotin; Hz. Zulqerneyn ber bi rojhilat ve çûye seferê. Paşî berê xwe daye bakur. Li wir rastî gelekî hatiye ku ji Ye’cûc û Me’cûcan şîkayet kirine. Ji Zulqerneyn re gotine eger tu bendekê di navbera me û Ye’cûc û Me’cûcan de çêbikî, emê bacê bidin te û li pey te werin. Zulqerneyn jî bi alîkariya wan bendek çêkiriye. Li gorî rîwayetan ev gelên ku di nêzîkî qiyametê de yê vê bendê biherifînin û careke din li ser rûyê erdê fesadî û xirabiyê bikin, gelên Asyaya Navîn in.
