Teqiyye: Di erebî de tê maneya “îhtiyat, veşartin; tirsîn, nexwestin”ê. Di maneya dînî de tê maneya ‘ku mislimanek ji ber tirsa mirinê yan jî êrîşlêbûnê baweriya xwe veşêre. Şertê kirina teqiyyê hene. Kesekî ku berpirsyariya wî ya ji zarok û jinan tune be û jiyana wî jî ne di xeterê de be, nikare teqiyyê bike.

Tewfîq Îlerî: (1911-1961) Tewfîq Îlerî li Hemşîna qezaya Rîzeyê hatiye dinyayê. Di sala 1933an de ji Unîversîteya Teknîkê ya Stenbolê (İstanbul Teknik Üniversitesi) mezûn bûye. Di sala 1950î de ji Samsûnê bûye parlamenterê Partiya Demokrat û çûye Meclisê. Di dema Wezîriya Perwerdeya Millî (Milli Eğitim Bakanlığı) de kir ku dersa dîn bikeve mufredata dibistanan. Mektebên Îmam-Xetîban û Enstîtuyên Îslamê jî di dema wî de vebûn. Di îhtîlala 1960î de ew birin Yassiadayê û li wir mehkûmê hebsa muebbet bû. Tewfîq Îlerîyê ku bi piranî bi ramanên xwe yên neteweperwer û muhafezekar dihate naskirin, di sala 1961î de ji ber qansêrê mir.

Tirkên Ciwan: Binêre: Johntirk.

Ulûhiyeta Sariye û Heyata Sariye: Ellah Teala bi hezar navên xwe li kaînatê tecellî dike. Li gorî ehlê Wehdetu’l-Wucûdê ferq di navbera yê ku tecellî dike û tişta ku dibe mezherê tecelliyê de tune. Ji ber ku ehlê Wehdetu’l-Wucûdê tecelliya navên Xwedê jî mîna zatê Xwedê qebûl dikin, ulûhiyeta sariye (Xwedayiya ku dikeve her tiştî) jê çêdibe. Li gorî wan hebûn heyat bi xwe ye. Heyat jî hereket e. Li cihê ku hereket çêdibe, yekî ku hereketê dike heye. Naxwe xwediyê hereketê, xwediyê heyatê ye. Heyat sifetek e. Ji ber ku sifet jî ji xwediyê xwe ne cihê ye, ew bi xwe ye.

Umer (r.e.): (584-644) Navê wî yê eslî Umer b. Xettab e. Leqebên wî yên mîna “Umeru’l-Farûq” û “Farûqê E‘zem” jî hene ku tên maneya yê ku heq û batil ji hev veqetandine. Hz. Umer xelîfeyê duyem e û ji qebîleya Qureyş, ji bavikê ‘Ediyy e. Di dema xelîfetiya xwe de teqwîma hicrî çêkiriye, bi edalet û otorîteya xwe gelekî hatiye teqdîrkirin û rêvebirekî bi hêz yê dewletê ye. Di sala dehan ya xelîfetiya xwe de, li Medînê, ji hêla koleyekî Îranî ve hatiye kuştin.