Yanî wezîfeyên mîna mafnasî, şeref û rûmetê, îrşadkirin, hînkirin û îslahkirinê li mirovekî bar dibin. Heke ne ji wî mirovî be, -ku fermanên Xwedê bi cih tîne û xwe ji qedexeyên wî dûr dike- wê ew wezîfe payîmal bibin.

   Ya Pêncan: Însan bi saya îslamiyetê û bi sewqkirina îbadet, bi hemî mislimanan re têkiliyeke sabit peyda dike, bi girêdaneke qewî bi wan ve tê girêdan. Ev jî dibin sebebê biratiyeke xurt û hezkirineke rast. Jixwe pêpelûk û derenceyên pêşî yên ku jiyana civakî dikemilînin û bi pêş ve dibin biratî û hezkirin in.

   Îbadet dibe sebebê mukemmelbûna şexsî:

   Digel ku însan bi cismê xwe piçûk, zeîf û nekar e û ji heywanan jî tê hesabê, lê rûhekî pir bala pê re heye û xwediyê gelek qabiliyetan e. Meyl û daxwazên wî yên wisa hene ku nayêne sînorkirin, ramanên wî yên bêjimar hene. Herweha quweta wî ya şehewî û ya hêrsbûnê jî bêsînor in. Însan bi şiklekî wisa ecêb û xerîb hatiye afirandin, tu yê bibêjî ku qey ji her cûreyî û her alemê re naverok e.

   Îcar tişta ku rûhê bala yê vî însanê han bi pêş ve bibe îbadet e. Îbadet e ku qabiliyetên wî derdixe holê, meyla wî ya xirabiyê paqij dike û daxwazên xêrê tîne cih. Îbadet e ku asoyê wî fireh dike û bi rêkûpêk dike. Îbadet e ku ji quwweta wî ya şehwetê û ya hêrsbûnê re tixûbekî datîne. Îbadet e ku wê zengara tebîetê -ku organên mirov yên derve û yên hundir qirêj kirine û hestên mirov lewitandine- ji holê radike, pak û paqij dike.  Îbadet e ku însan digihîne wê mukemmeliya ku jê re hatiye veqetandin. Têkiliya herî letîf û bala ya di navbera evd û Me‘bûd de tenê îbadet e. Belê, dereceya kemmilîna mirovahiyê ya herî bilind ev nisbet û têkilî ye.

   Rûhê îbadetê îxlas e. Îxlas jî ew e; mirov sirf ji bo ku Xwedê emir kiriye îbadet bike. Eger hikmetek yan jî feydeyeke din ji bo kirina îbadet bibin sebeb, hingê ew îbadet betal e. Dibe ku di îbadet de feyde û hikmet bêne tercîhkirin, lê bi tu awayî nabin sebeb.