Îbni Cewzî: Binêre: Îbni Qeyyim el-Cewzî.

Îbni Hecer el-Heytemî: (1504-1567) Li Misrê hatiye dinyayê. Ji ber ku qebîleya wî digihe Ensariyan, bi nisbetkirina wî re el-Ensarî jî tê gotin. Xwendina xwe li Medreseya Ehmediye ya li Qahîreyê û li Ezherê xilas kiriye. Hê bîstsalî bûye, ji bo dersdayinê ji seydayên xwe îcazet sitandiye û gihatiye radeyekê ku di ilmên; tefsîr, hedîs, fihqh, usûlu’ul-fiqh, feraîz, kelam, tib, mentiq, serf, nehw, meanî, beyan û tesewwufê de dersê bide. Berhema herî girîng ya Îbn Hecerê ku di fiqha Şafiî de weke otorîte tê zanîn, Tuhfetu’l-Muhtac bî Şerhi’l-Minhaci’t-Talibîn e.

Îbni Qeyyim el-Cewzî: Ebu’l-Ferec Îbni Qeyyim el-Cewzî yek ji fiqihzanên mezhebê Henbelî ye, alimekî waiz, mufessir û muheddis e. Di sala 1116an de li Bexdayê hatiye dinyayê, berhemên wî yên herî navdar, Zadu’l-Mesîr fî Îlmi’t-Tefsîr, el-Muxnî û Telbîsu Îblîs in. Îbni Qeyyim el-Cewzî di sala 1201ê de wefat kiriye.

Îbni Teymiye: (1263-1328) Navê wî Teqiyuddîn Ebu’l-‘Ebbas Ehmed b. Ebdusselam b. Ebdullah e. Yek ji alimên dîroka Îslamê yê herî bi bandûr e. Li pey bizava Selefiye ya ku Ehmed b. Henbel pêşîvaniya wê dikir çûye û gotiye ku divê mirov li Quran û Sunnetê vegere. Ramanên wî di sedsalên 19 û 20an de bandûra xwe li tevgerên Îslamî kirine. Du berhemên wî yên bi navê Minhacu’s-Sunne û Siyasetu’ş-Şer‘iyye meşhûr in.

Îbrahîm (e.): Wisa tê texmînkirin ku “Îbrahîm” ji peyva Îbranî “Abraham” (Avraham) çêbûye. Abraham tê maneya “bavê qewman” Îbrahîm (e.) weke “Ebu’l-Enbiya” ango bavê pêxemberan jî tê zanîn. Wisa tê qebûlkirin ku berî mîladê di sala 1263an de hatiye dinyayê. Li Mezopotamya û Kenanê jiyaye. Li gorî ku Qur’an dibêje, digel Îbrahîm (e.) di nav civateke pûtperest de mezin bûye jî, qet ji pûtan re îbadet nekiriye. Wî bi îlahekî tenê, ango Ellah Teala bawer kiriye. Ji ber ku pût şikandine û gelê xwe dawet kiriye ku îbadetê Xwedê bikin, gelê wî ew avêtine agir, lê bi alîkariya Xwedê agir ew neşewitandiye. Îbrahîm Pêxember bi kurê xwe Hz. Îsmaîl re Ke‘be ava kiriye û bûye pêşikê kirina îbadetê qurbanê. Tevî ku Îbrahîm (e.) extiyar jî bûye, ji jina wî Sara, Îshaq jê re çêbûye, ji Hacerê jî Îsmaîl. Rûpelên pîroz (suhuf) jê re hatine wehykirin. Bi gotina Qur’anê Îbrahîm “Ne cihû ne jî fileh bû, muslim(ek)î henîf bû; berê xwe dabû rastiyê.”