Ehmed Hemdî Aksekî: (1887-1951) Li nahiyeya Sulles (Güzelsu) ya Aksekiya bajarê Antalyayê hatiye dinyayê. Hînî zimanên Erebî û Farisî bûye û ilmên eqaîd, fiqih, tefsîr û hedîsê xwendine. Di sala 1914an de îcaze sitandiye. Paşî jî di beşa felsefe û kelamê de ji Medresetu’l-Metexessisînê mezûn bûye. Di sala 1908an de dest bi nivîsandinê kiriye û gelek salan muderristî kiriye. Dema ku di sala 1947an de Şerafeddîn Yaltkaya dimire, Ehmed Hemdî Aksekî dibe Serekê Karên Diyanê. Di sala 1951ê de wefat dike. Berhema wî ya ku herî tê naskirin Dînê Îslamê ye.

Ehmedê Farûqî: Binêre: Îmamê Rebbanî.

Elewîtî: Di ferhengê de bi maneya “mensûbên Elî” ye, pirhejmariya wê “elewiyye” û “elewiyyûn” e. Di dîroka siyasî ya Îslamê de ev tabîr cara pêşîn di îxtîlafên ji bo xelîfetiyê de hatiye bikaranîn. Di bûyerên ku xelîfe dihatin şehîdkirin de, ji terefdarên Hz. Elî re “el-elewiyye” yan jî “şîetu Elî” hatiye gotin. Vê tabîrê maneya xwe ya eslî ji baweriya derbarê Hz. Elî sitandiye. Hem ji Elewiyên Enedolê re, hem jî ji Şîeyan û hinek mezhebên Şîeyan re “Elewî” tê gotin. Mensûbên Zeydî, Îsnaeşerî, Îsmaîlî û Batinî weke “Elewî” têne zanîn.

Elî (r.e.): (598-661) Navê yê tam Elî b. Ebû Talib e. Kurap û zavayê Pêxember e, xelîfeyê çaran e. Di dehsaliya xwe de misliman bûye. Ji ber mêranî û qehremaniya wî jê re “Kerrar” (Êrîşker) û “Esedullah” (Şêrê Xweda) hatiye gotin. Di dema xelîfetiya xwe de, li Kûfeyê ji aliyê xariciyekî bi navê Ebdurrehman b. Mulcem ve hatiye şehîdkirin. Di dîroka Îslamê de, Îmamê Elî li hember wê baweriya siyasî -bi taybetî piştî ku xîlafet bû seltenet, ev awa ji wan re bû weke adetekî bingehîn- derketiye ku ji bo mesleheta civatê mafê ferdan feda dike. Hz. Elî mafê ferdan di ser her tiştî re dîtiye û heta ku sax bûye li hember vê dîtina seltenetê derketiye.