Ji bilî Hecê jî maneyeke kûr, berfireh û bala bi dereceyên cihê cihê di nimêjên îdê de, di nimêja baranê, ya hîvgirtin û rojgirtinê de û di nimêja bi cemaet de heye. Ha ji ber vê ye ku hinek şîarên Îslamê çendîn sunnet jî bin girîngiya wan pir e.

(Sözler: 246-247)

***

   Xewn li vir rawestiya. Lewra îhmalkirina Hecê û hikmetên wê ne musîbet; hêrs û qehr çêkirin. Cezayê îhmalkirina Hecê, ne bexşandina gunehan, zêdebûna wan e. Di eynî demê de îhmalkirina siyaseta bala ya Îslamî ye ku bi hevnasînê fikra tewhîdê belav dike û bi alîkariyê jî hevkariyê çêdike. Her weha vê îhmalkirina Hecê, feydeya civatê ya giştî jî îhmal kiriye ku di netîcê de bi milyonan misliman hazir kirine ku di xizmeta dijmin de bin û li dijî Îslamê bixebitin.

   Ha ji we re Hind! Jê were ku dijmin e, bavê xwe kuştiye û li ser digirî.

   Ha ji we re Tatar û Qefqas! “Be‘de xerabil-Besra” yanî piştî ku hasil gihat Mûsil, fêhmkirin ku ew mirova ji bo kuştina wê xebitîbûn dayika wan ya belengaz e. Niha li ber lingê wê sekinîne û digirîn.

   Li Ereban binêrin! Ew birayê xwe yê qehreman kuştine û ji matmayina xwe nizanin bigirîn jî.

   Li Efrîkayê binêrin! Bi şaşîtî birayê xwe kuştin, niha bi nalîn û efxan in.

   Li alema Îslamê binêrin! Bi xeflet, bêyî ku bizanibe alîkarî kir, beyreqdarê xwe kuşt. Niha mîna dayikekê porê xwe dikişîne, bi qîrîn û nalîn e.

   Bi milyonên ehlê alema Îslamê ji bedêla ku bikevin rêya Hecê û wê xêra xwerû bi dest bixin, îro di rêya xirabiyeke xwerû de ne û di bin alaya dijmin de li war û welatan têne koçberkirin.

(İçtimaî Dersler, Sunûhat: 269-270)

***