Pirs: Çima sû-u zenna me zirarê dide wan?

   Bersiv: Hinek ji wan mîna we bêyî lêkolîn, Îslamiyetê teqlîd dikin, tenê zahirê wê dizanin. Teqlîd bi şubheyan ji hev dikeve. Naxwe eger ji hinekan re bête gotin ku bêdîn in, -bi teybetî jî ji yên ku dîndariya wan hindik e û bi felsefê meşxûl in- îhtimal heye ku bikevin tereddudê û bi gumana ku pîşeyê wan ne Îslamî ye, bibêjin, “di kû de zirav e, bila di wir de biqete” û bi bêhêvîtî û înadê li dijî Îslamiyetê hereket bikin.

   Îcar gelî bêînsafan! Hûn dibînin ku hûn weha dibin sebebê jirêketina hinekan. Gelekî hatiye dîtin; ji mirovê xirab re hatiye gotin, “tu baş î, tu baş î” ew jî baş bûye; ji yê baş re jî hatiye gotin, “tu xirab î, tu xirab î” ew jî xirab bûye.

   Pirs: Çima?

   Bersiv: Ferezen, eger bi hinekan re xirabiyên mezin hebin jî, divê mirov êrîşî wan neke. Lewra gelek xirabî hene, heta ku li pişt perdeya qenciyê bin û perde neqete, çiqas mirov jê xafil bimîne; ewqas jî ew xirabî di cihê xwe de mehsûr dimîne, zêde nabe. Hingê xwediyê wê xirabiyê jî li pişt perdeya heyayê, li rastkirina wê dixebite. Lê dema ku perde biqete, heya namîne. Eger mirov êrîş bike, ew xirabî pir belav dibe.

   Min di Bûyera 31ê Adarê de rewşeke nêzîkî vê dît. Lewra fedaiyên Îslamê yên meşrûtiyetperwer û hemiyetperwer li berpirsên hukûmetê şîret kirin da ku xweşiyên meşrûtiyetê -ku di meqamê cewhera jiyanê de didîtin- li şerîetê tetbîq bike, di nimêja edaletê de berê mirovan bide qiblê, navê şerîetê yê pîroz bi hêza meşrûtiyetê bilind bike, meşrûtiyetê jî bi hêza şerîetê daîmî bike û temamê xirabiyên berê jî bike stûyê muxalifbûna şerîetê. Xwestin ku tiştên teferruat bêne tetbîqkirin. Paşî kesên ku aliyê xwe yê rastê û yê çepê ji hev nas nedikirin, hem zenn kirin ku haşa şerîet musaidê zordestiyê ye û hem jî weke tûtiyan gotin, “em şerîetê dixwazin.” Bi vê gotina wan armanc nehate fêhmê.