Qey mumkin e bi zilmê, bikujî tu rastiyê?

   Ger dikarî dil bigir, bavê j’mirovahiyê!

   Yan jî:

   Qet mumkin e bi zilmê kuştina fezîletê?

   Ger dikarî, wijdanê bavê j’însaniyetê!

   Belê, fezîleta bi îman, ne ji serdestiyê re dibe alet û ne jî dibe sebebê zordestiyê. Serdestî û zordestî bêrûmetî ne. Bi taybetî jî terza herî girîng ya ehlê fezîletê nekarîn e, xwemuhtacdîtin e û bi nefspiçûkî ketina nav jiyana civakî ye. Hemd ji Xwedê re be, jiyana me li gorî vê baweriyê derbas bûye û wisa jî dewam dike. Ne ku ez dibêjim bi min re fezîlet û qencî hene, ez doza tiştekî wisa nakim; tenê nîmeta Xwedê ya ku li ser min e diyar dikim. Bi niyeta “gotina nîmetên Xwedê” û şukirkirinê, dibêjim:

   Xwedê bi qencî û kerema xwe ji bo fêhmkirina ilmên Qur’anê û xebata li ser wan, fezîlet bexşandiye. Şukir ji Xwedê re, min di temamê jiyana xwe de ev qenciya Rebbê Alemê, dîsa bi alîkariya Wî, li menfaet û bextewariya vî gelê misliman xerc kiriye û tu carî nekiriye wasîteya serdestî û zordestiyê. Ji bo hikmeteke girîng ez ji ecibandina xelkê û pesindayina wan jî -ku ev li cem piraniya ehlê xefletê tiştên maqûl in û tênê xestin- direvim, naxwazim. Ji ber ku ecibandin û pesindayinê bîst salên jiyana min ya berê heder kirin, ez wan bi zirar dihesibînim, lêbelê ji ber ku ez wan weke nîşaneke ecibandina Rîsaleyên Nûr dihesibînim, mirovan naxeyidînim.

   Îcar, gelî ehlên dinyayê! Ez bi tu şiklî têkilî dinyaya we nebûme û bi tu şiklî jî temasa min bi prensîbên we re çênûbeye. Neh salên jiyana min ya dîlîtiyê jî şahidê wê ne ku tu niyeta min tune ez têkilî dinyaya we bibim. Îcar li gorî kîjan qanûnê, mîna ku ez zorbeyekî kevn û zordarekî xwediyê fikra zordestiyê bim, mîna yekî ku hertim li firsetê digere, çavê we li min e, hûn min taqîb dikin? Ev zor û zexta ku hûn didin min li gorî kîjan qanûnê ye? Ji bo kîjan feydeyê ye?